جایگاه حیاط در حیات بخشی خانه های سنتی بهبهان و دزفول

در راستای این پژوهش با مطالعه مبانی تشکیل دهنده معماری شهرهای مختلف ایران مشخص گردید که همواره طبیعت نقش بسزایی در شکل گیری شهرها و به ویژه معماری خانه های سنتی داشته است. ولی امروزه رویکردهای جدید در حوزه ساخت خانه و مسکن در ایران توجه چندانی به همجواری با طبیعت ندارند. در این بین حیاط به عنوان یکی از مهمترین عناصر معماری خانه های ایرانی، نقش پیوند طبیعت با معماری را ایفا می کرد. این حیات ها در گذشته وظیفه حیات بخشی را در خانه های سنتی داشته اند؛ که هم اکنون به معبری برای رسیدن به ورودی ساختمان و نیز به مکانی برای پارک خودرو مبدل گشته اند. لذا این تحقیق در جهت تبیین جایگاه حیاط در حیات بخشی خانه های سنتی بهبهان و دزفول از روش توصیفی تحلیلی بهره برده و برای بررسی دقیق تر از مطالعات کتابخانه ای و بررسی میدانی استفاده کرده است. پس از بررسی های صورت گرفته و مشخص شدن عوامل حیات بخش چنین به نظر می رسد که برخلاف حال، معماران در ادوار پیشین با اشراف کامل به مسائل روانشناختی و تاثیرگذاری محیط بر روان انسان، فضایی طبیعی را ایجاد می کردند که همواره پاسخگوی تمام نیازهای آن باشد.

Keywords:

حیاط و حیات , خانه های سنتی , معماری , بهبهان , دزفول