نقد شیوه تدریس درس آشنایی با معماری اسلامی از منظر توانش- دانش- بینش

این مقاله محصول تحلیل و واکاوی بر روی آموزش درس آشنایی با معماری اسلامی در رشته معماری در مدارس معماری ایران می باشد. مقوله آموزش معماری اسلامی یکی از مقولات بسیار مهم و اساسی در فرآیند پرورش و تربیت دانشجویان معماری در عصر حاضر می باشد. شیوه های تدریس درس معماری اسلامی در مدارس معماری ایران؛ عموما بر دو گرایش متکی بر معنا (وجوه بینشی) و متکی بر صورت (وجوه دانشی) استوار است. در این میان آموزش به صورت نظری در دو وجه دانشی و بینشی نیازمند روشی است که به جای کتابت و نسخه برداری از متون در جهت آموزش، به خلاقیت و پرده برداری از استعدادهای نهفته دانشجویان متکی باشد. این درس نیازمند آن است که دانشجو با فضا و حیطه تخصصی این درس سوای آموزش دیدن، به صورت عملی آشنا گشته و بتواند ارتباط برقرار کند. در این پژوهش هدف مطالعه و تحقیق بر شیوه های آموزش درس آشنایی با معماری اسلامی در تقابل نظر و عمل میباشد و در نظر دارد با مبنا قرار دادن شیوه های تدریس درس معماری اسلامی (وجوه بینشی و دانشی) به ضرورت توجه به نظام کارگاهی به عنوان نوعی عامل انگیزه و محرک در بین دانشجویان این درس اشاره کند و شیوه صحیح تدریس معماری اسلامی را مبتنی بر سه مرتبه توانش/ دانش/ بینش از معماری بخواند. جهت بررسی و تبیین این تحقیق، از روش توصیفی-تحلیلی استفاده شده است و گردآوری داده ها عمدتا از طریق مطالعات اسنادی و کتابخانه ای می باشد.

Keywords:

معماری اسلامی , توانش , دانش , بینش , آموزش های عملی