احسان قفل ساز قینانی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه تهران، تهران،
علیرضا سلمانزاده یزدی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران

اساس مقاله حاظر بررسی یکی از تاثیرات متقابل معماری و انسان در یکی از حساس ترین و نقطه عطف تاریخ معماری ایران دوره پهلوی اول است.، تحلیل هویت و نسبت بی هویتی به معماری این دوره است .هویت واژه ایی سهل و ممتنع و دارای تعاریف و عوامل تاثیر گذار بسیاری است، بحث در مورد هویت از زمان مدرن و یکی از نقد های مهم به معماری مدرن است که در جوامع مختلف علمی و فرهنگی مورد توجه قرار گرفته. اکثر نظریه پردازان ایرانی بر این باور هستند که معماری ایران از زمان پهلوی دچار بی هویتی گشته است، حال سوال اصلی این مقاله بر حول این جمله گذشته است، که آیا معماری فعالتیی یک روزه است که بتوان آن را بی هویت دانست ،اگر معماری در این زمان دچار بی هویتی گشته است عوامل این بی هویتی کدام است فهمیدن جواب این سوال ها به ما کمک میکند آشنایی بیشتری با معماری و هویت آن دوره زمانی پیدا کرده و با فهمیدن شاخصه ها به هویت مندی معماری امروز و ارزش گذاری معماری آن زمان بپردازیم و کمک کنیم. برای این منظور ابتدا به تعریف واژه هویت و مولفه های از دیدگاه نظریه پردازان ایرانی و خارجی می پردازیم سپس با پرداخت چارچوب نظری جدید به بررسی تطبیقی چند خانه در دوره پهلوی اول در دو جغرافیای اصفهان و تهران می پردازیم .بتحلیل ها نشان دهنده این است که به هیچ چیز در دنیا نمی توان واژه بی هویت را نسبت داد و معماری عملی یک روزه یا یک ساعته نیست که به توان به آن بی هویتی را نسبت داد. معماری این برهه زمانی با توجه به ورود تغییرات بنیادین و ابتدایی ولی در عین حال این گذاری کاملا مشخص ولی با سرعتی بالا است به صورتی که ما حد فاصلی میان اواخر دوران قاجار و دوران پهلوی در آن مشاهده می کنیم که وابسته به شرایط جغرافیای و زمانی است. در هر صورت موضوع مورد بحث نیاز به مطالعه بیشتر و دوستی بیشتر دارد، که با استفاده از اطلاعات ریز آن تغییرات مثبت را مشاهده از آن ها برای بهبود هویت معماری امروز خود و ارزش گذاری ساختمان های گذشته خود استفاده کنیم.

هویت، خاطره انگیزی، مسکن، مدرنیته،