آدینه اصغری نژاد کیسمی - دناشگاه آزاد اسلامی واحد کرج

رابطه انسان و طبیعت یک رابطه هماهنگ و متقابل است ولی انسان در دوره ای که با غلبه تفکر اومانیستی خود را مالک هستی می پنداشت، به بهانه پیشرفت چنان به طبیعت تاخت که باعث ایجاد آسیب هایی غیر قابل جبران به محیط اطراف خود شد. سرانجام بررسی های دانشمندان نشان داد اگر روند تاخت و تاز انسان به طبیعت با همین رویه ادامه یابد، دیری نمی پاید که منابع طبیعی زمین را از دست خواهد داد و زمین به محلی غیر قابل سکونت تبدیل خواهد شد. این امر بشر را تغییر نگرش به مفهوم رشد و پیشرفت وادار کرد؛ و با تولد مفهوم جدید توسعه پایدار در اواخر قرن بیستم، بشر بر آن شد که توسعه ای متوازن و همه جانبه را فراهم نماید تا علاوه بر توسعه و تعالی زندگی نسل حاضر به حمایت از نسل های آینده نیز توجه کند. دستیابی به توسعه پایدار، نیاز به اخلاق زیست محیطی و تعهد اخلاقی قوی دارد و نباید با همان مبانی فکری توسعه ی ناپایدار وضع گردد. اسلام به عنوان آخرین، کامل ترین و پویاترین دین، راهکارها و دستورالعمل های منحصر به فردی را در جهت تامین توسعه و پیشرفت، بدون تخریب و ویرانگری، ارائه نموده است که در صورت تبعیت، نه تنها دست یابی به توسعه ی پایدار امری عملی خواهد بود، بلکه با ایجاد التزام درونی، بر خلاف دستورات و تصمیمات بین المللی، ضامن اجرای احکام می شوند. قواعد کلی عقلی و نیز بسیاری از احکام فقه و اخلاق اسلامی می توانند رابطه ای سوولانه میان انسان ها با نسل های آینده، و نیز با طبیعی که مخلوق و مملوک خداوند است برقرار نمایند تا او به جای رفتاری افسارگسیخته و خودخواهانه، با برنامه ریزی به حفاظت از محیط زیست خود بپردازد و امکان حیات را از آیندگان سلب ننماید.

توسعه، توسعه پایدار، فواعد کلی اسلام