مریم عباسی - عضو هیات علمی دانشگاه فرهنگیان

مساله عشق در عرفان اسلامی ازمسائل اساسی کمال انسانی است واین پرسش که انسان چگونه می تواند درپرتو عشق بامتعادل کردن قوای درونی خویش،از آن در مسیر فطرت الهی بهره برداری کند موضوع این پژوهش بوده وآنچه در این مقاله مورد تاکید قرارگرفته است، نوع خاصی از عشق است،عشق به مظاهر،عشق به زیبایی ها وبه طور ویژه عشق انسان به انسان وبه اصطلاح عشق مجازی . است وتبیین نقش تربیتی عشق مجازی در عرفان اسلامی هدف این تحقیق بوده که با استفاده از روش کتابخانه ای مورد بحث وبررسی قرار گرفته است و در این پژوهش ،ابتدا به چگونگی ورود عشق در زهد وسپس در باره چگونگی ورود عشق مجازی در عرفان وفلسفه ونیزاقوال عرفا در باره عشق مجازی به عنوان راهی برای رسیدن به عشق حقیقی، پرذاخته وبنا به یافته های حاصله بیان کرده است که به وسیله عشق مجازی می توان از نظر تربیتی در افراد احساسات عمیق معنوی را برانگیخت وشور وجذبه عاطفی را تقویت کرد که ضمن نقد وبررسی عشق مجازی ازدید گاه های پیروان مکا تب تربیتی عرفان اسلامی نتیجه می گیردکه عشق ودیعه ای الهی است که در وجود انسان نهاده شده که با ذات وفطرت وی عجین شده وانسان پیوسته به دنبال معبود ومعشوق حقیقی بوده است واز این دیدگاه عشق مجازی یک تمرین است برای ورود به عالم عشق حقیقی وهمچون پلی است برای دستیا بی انسان به عشق الهی که در نهایت موجب کمال ووصول انسان به حق می شود.

عشق مجازی، حسن وزیبایی، تربیت ،عرفان اسلامی ،کمال حقیقی.