بررسی وضعیت مشارکت شهروندان ساکن در منطقه 8

برای اداره امور عمومی شهر دو روش و شیوه وجود دارد. در روش نخست که حکومت نام دارد، شهرداری مسئولیت تمام امور را برعهده دارد. این نهاد موظف است تمامی خدمات را برای شهروندان فراهم کند. در روش دوم که در کشورهای توسعه یافته از آن استفاده بیشتری می شود، از توان و ظرفیت شهروندان و سازمان های غیردولتی در اداره و نگهداری شهر بیشتر و بهتر استفاده می شود. در کلان شهرهایی همچون تهران که محل انبوه جمعیت با ضریب تعاملات بسیار بالاست، آگاهی شهروندی می تواند تسهیل گر روابط بوده و بستری مناسب برای برنامه ریزی اجتماعی را فراهم آورد. شناخت آگاهی ها، نگرش ها و رفتار های اجتماعی فرهنگی از اساسی ترین نیازهای برنامه ریزی فرهنگی و پیگیری تحولات آن است. برای اینکه در دنیای کنونی بتوانیم بر اساس یک برنامه ریزی دقیق و هماهنگ جامعه را در حد توان به سوی ارزش های متعالی و مبتنی بر فرایند توسعه پایدار سوق دهیم نداشتن درک مناسب از موقعیت و شرایط و عدم ارزیابی از نوع و میزان مشارکت مردمی منجر به شکست برنامه های اجرایی می شود که بدون توجه به ابعاد مشارکتی طراحی شده است. این پژوهش از نظر روش، تحقیق توصیفی و تحلیلی است. در این تحقیق از روش های پیمایش زمینه یابی، توصیفی و تحلیلی استفاده شده است. روش نمونه گیری ترکیبی از نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای و سهمیه ای است که با استفاده از فرمول کوکران با دقت 95 درصد و خطایی کمتر از 0/05 تقریبا برابر 384 نفر محاسبه شده است. تعداد 20 مصاحبه به روش سهمیه ای بین مدیران انجام و از بین 3 ناحیه موجود در منطقه 8، تعداد 13 محله براساس نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب و پرسشنامه ها بر اساس محاسبه درصد جمعیت محله به منطقه و سهمیه ای برابر مطابق تعداد خانوارهای ساکن در هر محله، در سرای محلات تکمیل شد.براساس یافته های این پژوهش، عدم اعتماد به مدیران شهری و پاسخگو نبودن آنها به شهروندان از دلایل عمده مشارکت نداشتن مردم است. ضمن آنکه برنامه مدون و مشخصی نیز برای جلب مشارکت شهروندان در حوزه مدیریت شهری دیده نمی شود.

Keywords:

مشارکت , مدیریت شهری , برنامه ریزی شهری , شهروندان