هانیه بصیری - دانشجوی دکتری معماری، دانشگاه شهید بهشتی

هر هنری از آن روی که بودنی را آشکار می کند، آن را تجلی می بخشد و دریچه ای نو در خیال آدمی می گشاید، با لذات شعر سرودن است و از ذات سرایش گر هنر است که در آن هر چیزی جز آن است که عادتا هست ازین روست که شاعرانگی برخاسته ازین سرایش، خصلتی است که در هر آنچه موجود است، آشکار می تواند بود. بدین طریق شاعرانگی فضا نیز معماری را از آن وجه که هنر است و مخاطب آن نه کالبد که روح آدمی است، در نظر می آورد و فراتر از وجه ابزار گونگی و کارکردی به گردآوردن عالمی می پردازد که در آن برآوردن نیازهای آدمی فراتر از نیازهای زیستی تجلی می یابد. درین نگاه، معماری هنر سرایش فضاست که با تجسم خیال شاعرانه از رهگذر هم نشینی بدیع اجزا در قافله فضایی خودآگاه را روح بخشیده و از خواب آلودگی باز می دارد و این چنین در پی افزایش سرزندگی است که بر آدمی و تداوم تکرار او درین گردش مدام جان تازه ای بخشد.

شاعرانگی فضا، تداعی خیال، هم نشینی اجزا، بداعت، دریافت معنا