مصطفی انتظاری هروی - دانشجوی دکتری علوم سیاسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی

انتقال دانش می تواند بستر موثری برای ترویج صلح و کاستن از عوامل شکل گیری جنگ ها و نزاع ها و بی ثباتی ها باشد. طبیعی است که انتقال دانش نیاز به بستری رسانهای برای ارسال پیام دارد. در میان انواع رسانه هایی که معمولا برای انتقال دانش از آنها استفاده می شود، رسانه های سنتی که شامل مجلات تخصصی یا شبکه های علمی تلویزیونی است، مشهورترین رسانه ها برای رشد دانش صلح و استفاده از علم برای توسعه صلح ملی و جهانی است. با این همه در سال های اخیر با رشد شبکه های اجتماعی و رسانه های تعاملی که تحت عنوان وب 2 یا شبکه های پیام سان از آنها یاد می شود، مصرف مخاطبان رسانه ها متوجه رسانه های کوچک شده و دربرگیری این رسانه ها بیش از رسانه های سنتی بوده است. نگارنده با عنایت به سابقه قریب به دو دهه فعالیت رسانه ی، در این پژوهش با بررسی ضریب نفوذ رسان های در ایران و میزان انتقال داده های علمی که می تواند زمینه را برای صلح و کاهش دگماتیسم جنگ طلبانه کاهش دهد، نشان داده است که رسانه های کوچک نسبت به رسانه های علمی شناخته شده، سهم بیشتری برای انتقال دانش صلح دارند. بنابراین در پاسخ به این سوال اصلی که کدام نوع رسانه می تواند رسانه مطلوب برای انتقال دانش صلح باشد فرضیه اصلی این است که رسانه های کوچک در عصر جدید ارتباطی می توانند بستر مناسب برای انتقال پیام های صلح آمیز باشند . چارچوب تئوریک این پژوهش استفاده از روش تحلیل گفتمان انتقادی فرکلاف است که براساس آن گفتمان حاکم بر رسانههای جدید و رسانه های سنتی از نظر انتقال پیام علمی برای گسترش دانش صلح به طور تطبیقی مقایسه شده است.

رسانه، صلح، گفتمان، تحلیل گفتمان انتقادی، رسانه های کوچک