مساوقت تعلیم وتربیت صلح محور با تعلیم و تربیت هنر محور

در این مبحث نخست به منطق جهانی و سپس به منطق بومی آموزش صلح پرداخته می شود و نشان داده می شود که چرا بر اساس موازین معاصر جهانی و همچنین مبانی دینی و ملی، برنامه آموزشی معطوف به پرورش شایستگی صلح در نسل جدید این مرز و بوم بایستی در اولویت باشد. بر پایه این منطق میتوان فقدان توجه به این حوزه آموزشی را در زمره عناصر برنامه درسی مغفول نظام آموزشی قلمداد کرد.آشکاراست که همه متولیان و سیاستگذاران نظام آموزشی با این تفسیر موافقت ندارد و لذا روشن نیست آیا در آینده نزدیک نظام آموزشی جمهوری اسلامی ایران اقدام موثری برای ورود این حوزه به منظومه یادگیری دانش آموزان انجام خواهد داد یا آموزش صلح کماکان در وضعیت یا موقعیت مغفول ادامه حیات (یا ممات!) خواهد داد اما چنانچه از چرایی به سلامت عبور کنیم، آنگاه نوبت به منطق برنامه آموزش صلح از بعد چگونگی میرسد. متاسفانه همچنانکه این معنا در عمل مورد اقبال نبوده، و چه بسا تحت تاثیر همین واقعیت، در عالم نظر هم به حد کفایت مورد توجه نظریه پردازان تعلیم و تربیتی نبوده است. کانون توجه اصلی این نوشتار بر ارایه بدیلی قابل تامل برای تولید برنامه آموزشی در خدمت پرورش ظرفیت یا شایستگی صلح در دانش آموزان و دانشجویان است. بدیل مورد نظر استفاده از هنر در نیل به هدف مورد نظر است. به عبارت دیگر منطق ویژه این برنامه هنر محوری است و داعیه آن این است که با رویکرد زیباشناسانه به موثرترین شکل میتوان دانش، نگرش و کنش متناسب با صیانت و پاسداری از صلح را در مخاطبان نهادینه کرد.

Keywords:

صلح , آموزش , برنامه درسی , هنرمحوری , نظام آموزشی