امیر اسماعیل زاده - دانش آموخته کارشناسی ارشد سازه، دانشکده عمران، دانشگاه آزاد اسلامی واحد یزد، یزد، ایران
هادی دهقان منشادی - استادیار، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه آزاد اسلامی واحد یزد، یزد، ایران

یکی از مسائل مهم در طراحی سازه ها، طراحی آنها در برابر بارهای جانبی به ویژه بارهای جانبی اتفاقی نظیر زلزله است. اصلی ترین چالشی که یک مهندس سازه به منظور تامین مقاومت لرزه ای یک ساختمان با آن روبروست ، چگونگی به حداقل رساندن شتاب و تغییر مکان بین طبقات می باشد. هدف از این تحقیق، تعیین چیدمان بهینه سیستم جداساز پایه با استفاده از الگوریتم های فراابتکاری به منظور کاهش پاسخ لرزه ای سازه می باشد. در ساختمان های جداسازی شده مبنای قراردهی جداسازهای لرزه ای، جلوگیری از بروز پیچش در سازه است. برای این منظور و برای احتراز از بروز پیچش در سازه، چیدمان جداسازهای لرزه ای به گونه ای انجام می شود تا مرکز سختی مجموعه ی جداسازها با مرکز جرم سازه دارای مختصات یکسان در صفحه باشد. از سوی دیگر در مواردی مانند ساختمان های غیر متقارن امکان عدم تامین این شرط به وجود می آید. حل بهینه چنین مساله ای با جستجوی کامل و معین همه ترکیبات ممکن مکان جداسازهای لرزه ای امکانپذیر است که در این راستا از الگوریتم های فراابتکاری برای یافتن جواب بهینه مساله استفاده می گردد. در این تحقیق به منظور به حداقل رساندن همزمان توابع هدف، از الگوریتم ژنتیک استفاده می شود. نتایج بدست آمده نشان می دهد که چیدمان بهینه جداسازهای لرزه ای با استفاده از الگوریتم های فرا ابتکاری روشی مناسب برای یافتن بهترین ترکیب قرار گیری جداسازها در مرحله طراحی تکمیلی سامانه جداسازی بوده و می تواند به عنوان راهکاری مناسب در جهت کاهش خروج از مرکزیت سازه در تراز جداسازی و در نتیجه بهبود پاسخ لرزه ای در سازه های نامتقارن و دارای نا منظمی پیچشی لحاظ گردد.

جداسازی لرزه ای، جداسازهای لاستیکی، الگوریتم ژنتیک