شیدا نصیری - کارشناس ارشد پژوهش هنر دانشگاه هنر اصفهان

ادموند هوسرل فیلسوف برجسته ی حوزه ی پدیدارشناسی و بنیان گذار این جنبش فلسفی است. وی از همان سال های نخست حضورش در دانشگاه فرایبورگ به دنبال تاسیس نظامی فلسفی بود، فلسفه ای منظومه وار که صبورانه و مجدانه به حل مسائلی محدود ولی اساسی بپردازد. اما آنچه در مورد هوسرل منحصر بفرد است که آن است که وی نسبت به فلسفه های سنتی، نظامی وارونه را دنبال کرد، بدین معنا که به جای ساختن عمارتی روبه بالا و افزودن طبقه ای بر عمارت کهنه و فرسوده ی قبلی، به چیزی متفاوت پرداخت و هرچه عمیق تر و ژرف تر نقبی به دل خاک زد. ا و کوشید برای بینش های تثبیت شده و به کرسی نشسته ی قبلی، شالوه ای بریزد. هوسرل در این راه، شور و شوقی راهدانه و ریاضت وارانه داشت و همواره به دانشجویانش تاکید می کرد که کار پی ریزی را کسر شان خود ندانند. در حقیقت فلسفه ی هوسرل نظامی تالیفی و ثابت نبود که در آن به مسائل عمده ی فلسفی بپردازد، بلکه فلسفه ای پویا و پیوسته در حال ساخت بود. با وجود این پویایی و حرکت دائمی فلسفه ی پدیدارشناسی چهار عنصر همواره در فلسفه ی هوسرل ثابت و لایتغیر باقی ماندند. در این مقاله به تفصیل به توضیح این چهار عنصر پرداخته می شود و هرکدام از عناصر به طور جداگانه توضیح داده خواهند شد.

هوسرل، علم متقن، بازگشت به سرچشمه ها، استقلال طلبی، سوبژکتیویته