محرومیت از حقوق اجتماعی در حقوق کیفری ایران از منظر موازین حقوق بشری

یکی از مجازات هایی که در نظام تقنینی و قضایی ایران و سایر کشورها به عنوان مجازات اصلی و یا تبعی و تکمیلی مورد توجه قرار گرفته محرومیت از حقوق اجتماعی است. از آنجا که حفظ حقوق افراد جامعه از اهمیت شایانی برخوردار است و هر نوع اعمال محرومیت مستلزم ادله شرعی و قانونی می باشد لازم است این مجازات بررسی شود. سوال اساسی که در این خصوص مورد بررسی قرار گرفته این است که محرومیت از حقوق اجتماعی از منظر حقوق بشر چگونه قابل ارزیابی است تحقیق حاضر توصیفی تحلیلی بوده و با استفاده از روش کتابخانه ای به بررسی سوال مورد اشاره پرداخته است. یافته های تحقیق حاکیست که اعمال مجازات محرومیت از حقوق اجتماعی در تعارض جدی با آزادی ها و حقوق افراد جامعه است که بر اساس قواعد مسلم شرعی و قانونی به آنان تعلق دارد.از طرف دیگر حفظ منافع و مصالح عمومی ایجاب می کند که در مشاغل حساس دولتی و مناصبی که به نحوی با سرنوشت و حیات سیاسی،اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی ارتباط دارد، از اشتغال افرادی که به دلیل ارتکاب جرائم عمدی خاص، خطرناک به حال جامعه تشخیص داده می شوند، جلوگیری شود. در مساله موردبحث تزاحم حقوق پیش می آید و حقوق و آزادی های فردی شهروندان در مقابل مصالح و حقوق جامعه قرار می گیرد. بنابراین هم واضعین قانون و هم مجریان آن، باید نهایت احتیاط را در وضع این نوع مجازات ها به عمل آوردند.

Keywords:

محرومیت از حقوق اجتماعی , حقوق بشر , حقوق کیفری ایران , مجازات