سیدجواد عمادی چاشمی - گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
علیرضا نوروزی - روانپزشک، مرکز مطالعات ملی اعتیاد، دانشگاه علوم پزشکی تهرا ن
سعید ایمانی - استادیار گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران

در سال های اخیر ارقام مرتبط با مصرف الکل به طور روز افزونی در سطح جهانی رو به افزایش بوده است. اینافزایش روز افزون به عنوان یک مشکل اساسی در سطح جهانی قلمداد می شود و باعث نگرانی سیاست گذارن ومجریان قانون شده است .این وضعیت سلامت جامعه را به شدت تهدید می کند. مصرف الکل دارای عوارضجانبی بسیاری بوده و به دنبال آن آسیب های متنوعی را به دنبال دارد. در چندین سال گذشته، برنامه هایمختلفی برای درمان مصرف الکل و در قالب درمان های دارویی و غیردارویی معرفی شده است. با وجود اینکهدارودرمانی یکی از رویکردهای رایج و اثربخش محسوب می شود، اما اینطور به نظر می رسد که این نوع درمانبه تنهایی کفایت نمی کند و باید از سایر درمان هایی که ابعاد روان شناختی، روابط اجتماعی و محیطی بیمارانرا مدنظر قرار می دهند استفاده شود. درمان های مبتنی بر شواهد اعتیاد به الکل برای شرکت مراجعان در درمانو ایجاد تغییر مصاحبه انگیزشی ، برای نوجوانان حل مساله و مهارت های اجتماعی و رویکرد تقویتاجتماعی نوجوان ، برای خانواده ها رفتاردرمانی خانواده برای مصرف الکل و مشکلات مربوط به آن ، و درنهایت برای بزرگسالان درمان مهارت های مقابله ای شناختی رفتاری برای بزرگسالان می باشد. یکی از مدلهایی که بر ایجاد انگیزه و تغییر در مراجعان مبتلا به اعتیاد به الکل تمرکز می کند، مدل غربال گری، مداخلهمختصر و ارجاع به درمان می باشد. در پژوهش حاضر پیشینه پژوهشی مربوط به اثر گذاری غربال گری،مداخله مختصر و ارجاع به درمان بر افراد وابسته به الکل مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاکی از این بود کهغربال گری، مداخله مختصر و ارجاع به درمان باعث بهبودی مراجعه و کاهش مصرف در افراد وابسته به الکل می شود.

غربالگری، مداخله مختصر، ارجاع، وابستگی به الکل