محمدرضا کلان فریبایی - استادیار دانشگاه شهید بهشتی و پژوهشگر منطقه ای

چالش میان دو گفتمان صلح و جنگ، زمینه واگرایی سیاسی اجتماعی را میان جوامع امروزی فراهم کرده است. دیپلماسی و رفتار سراسری در پیگیری اهداف و منافع کشورها که از گذشته تاکنون مورد توجه دولتمردان و سیاست گذاران بوده، در اسلام نیز حائز اهمیت می باشد. از نظر تاریخی، دیپلماسی در قالب شیوه های مسالمت آمیز و استفاده از مذاکره و گفتگو برای ختم جنگ، اعاده صلح و تامین آسایش معنا یافته است و سابقه آن به حکومت ها و نیز دوره های قبل از میلاد باز می گردد. این پژوهش در صدد پاسخ به این سوال است که گفتمان سیاسی شیعه با رویکرد دموکراتیک در سیره علوی، در باز تولید صلح چه تاثیری دارد (سوال) آیا گرایش جنبش های اسلامی، به رویکرد دموکراتیک در کشورهای اسلامی، ناشی از برون رفت از توسعه خشونت به عنوان بحران اجتماعی نیست گمانه زنی این مقاله بر آن است، که روند تکامل گفتمان سیاسی شیعه در پیوند بامنشور مدینه و سیره دولت صلح گرای اما علی (ع)، می تواند از گسترش خشونت جلوگیری کرده و صلح پایدار را همگام با سایر ملت ها محقق سازد (فرضیه). دست یابی به همگرایی دموکراتیک به عنوان یک راهکار در سیره اما علی (ع) شاخص فرهنگ صلح گرایی بوده و نشان دهنده الگوی تعامل با سایر ملت ها است. (هدف) داده های منابع اصلی و مطالعات تطبیقی به روش میان رشته ای، دست یابی به تقریب گفتمان ها را میان ملت ها ممکن خواهد ساخت. (روش) گسترش صلح و همزیستی جهانی و توسعه همگرایی و عدالت اجتماعی، در عرصه نظری و عملی، عنصر کارآمدی است که می تواند در تامین منافع جریان های اجتماعی موثر بوده و صلح پایدار را، به عنوان دستاورد این مقاله ارائه دهد (یافته).

گفتمان، صلح، رادیکال، همگرایی، دیپلماسی و فرهنگ