پژواک گسترده مضامین داستانی منظومه های پهلوانی در جهانگیرنامه قاسم مادح (نگاهی به جهانگیرنامه از منظر نظریه بینامتنیت)

یکی از جذاب ترین نقدهای معاصر، نقد بینامتنیت است که به تاثیرپذیری یک متن از متون پیش از خود می پردازد. در حقیقت هر متن، بافت و شکل جدیدی از متون و آثار پیش از خود است و شاعر یا نویسنده خواسته یا ناخواسته، وام گیرنده از آثار پیشین است و تنها نوآوری او، نوآوری در زبان می باشد. منظومه جهانگیرنامه که سرگذشت پهلوانی جهانگیر، پسر رستم دستان است، از جمله متون حماسی متاخر است- برخی آن را متاخرتر از قرن هفتم و یا حتی عهد صفویه و زندیه می دانند- و از منظومه های نا اصیل حماسی پارسی به شمار می آید. این منظومه، به آشکارگی، تحت تاثیر متون حماسی پیش از خود قرار گرفته و بن مایه های داستانی خود را در یک رابطه بینامتنی از منظومه هایی چون شاهنامه، گرشاسبنامه، بهمن نامه، فرامرزنامه، بانوگشسب نامه، برزونامه و شهریارنامه اخذ نموده است. نگارندگان در این جستار برآنند تا رابطه بینامتنی منظومه حماسی جهانگیرنامه را با آثار حماسی پیش از آن بررسی و آشکار نمایند.

Keywords:

بینامتنیت , جهانگیرنامه , شاهنامه , گرشاسبنامه , بهمن نامه , بن مایه حماسی