تفنن در تعبیر بحثی در سبک شناسی شاهنامه فردوسی
Publish place: The 8th National Conference on Literary Textual Studies
Publish Year: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 751
This Paper With 11 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
MATNPAGOOHI08_089
تاریخ نمایه سازی: 22 دی 1398
Abstract:
بیان مضمون واحد به طرق مختلف از ارکان دانش بیان و معانی است. هر قدر گوینده یا نویسنده به ابعاد بیان تعابیر آگاه تر باشد، قدرت او در پروراندن مضامین به راه های مختلف بیشتر است و از این رهگذر است که سبک شخصی اثرآفرین، شکل می گیرد. این مقاله در نظر دارد به شیوه تحلیل محتوا با ذکر شواهدی از شاهنامه فردوسی قدرت بیان این شاعر را به لحاظ تفنن در تعبیر و ادای معنای واحد به طرق مختلف بسنجد. با نگاهیبه جلد یکم شاهنامه می توان گفت در مضامین هفتگانه بررسی شده، قدرت بیان شاعر از حیث تصویرگری و ایجاد هنر کنایه با تمثیل یا گفتمان ایجابی یا سلبی و گاه بیان به ضد بسیار هنرمندانه و در خدمت اهداف زبانی و نوع ادبی اثر است. تصاویر و تعابیر در چهارچوب نظریه ادبی حماسه و هنر بزرگنمایی و خارق العادگی است و بسامد انواع مختلف بیان از یک مضمون متنوع است.
Keywords:
Authors
علی محمد پشت دار
دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه پیام نور
عبدالحمید اسماعیل پناهی
عضو هیات علمی گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه پیام نور