نادره عابدی - دکترای باستان شناسی - موزه ملی ایران

زندگی اجتماعی بویژه با آغاز دوره یکجانشینی(نوسنگی)، شیوه های متمایز اندیشیدن را میان انسانها پرورش داد.افراد یک جامعه در برقراری ارتباط با یکدیگر بر اساس کنش متقابل یا مبادله معانی رفتار میکنند، به بیان دیگر بر اساس نیت ها و قصدهای مبادله شده شان با همدیگر ارتباط برقرار کرده و این امر را می توان فهم کنشگران از یکدیگر دانست.نظریه کنش متقابل اجتماعی، بیش از آنکه موقعیت اجتماعی افراد را مورد ملاحظه قرار دهد بر علل و چگونگی رفتار آنها با یکدیگر تمرکز دارد. انسان ها به کنش های یکدیگر بدون واسطه پاسخ نمی دهند بلکه معانی اعمال هم را در مییابند و آنها را تفسیر می کنند. این فعالیت به معنای نمادین سازی چیزهایی است که با آنها سروکار دارند. بنابراین برقراری کنش متقابل اجتماعی به وجود نمادهای مشترک یا ادراک همگون از نمادهای مشابه نیازمند است.نمادها بیانگر بنیانهای ایدئولوژیک هستند و هر کدام به گروه اجتماعی خاص تعلق دارند.شکل گیری وپیدایش بسته نوسنگی در این عصردر مناطق مختلف و با عناصر به نسبت همگون و مشابه یکی از نمونه های بارز کنش متقابل نمادین است. واحد اصلی تجزیه و تحلیل در مطالعه کنش های اجتماعی، نمادها و وابستگی و پیوستگی آنها با جوامع انسانی هستند. در این نوشتار کوشش شده است تا به تحلیل عناصر دخیل در این فرآیند پرداخته شود.

کنش متقابل اجتماعی- نمادها- بسته نوسنگی.