ارزیابی کیفیت درونی برنامه درسی دوره ی آموزش مجازی دانشگاه فردوسی مشهد

  زمینه و هدف هدف این تحقیق ارزیابی کیفیت برنامه درسی دوره ی آموزش مجازی می باشد که به روش پیمایشی انجام شده است. در این تحقیق کیفیت برنامه درسی با توجه به عناصر نه گانه فرانسیس کلاین و یک عنصر که بر آن عناصر افزوده گردید، مورد بررسی قرار گرفته است. اهداف عمده این پژوهش عبارت بود از بررسی میزان کیفیت واحدهای درسی دوره آموزش مجازی دانشگاه فردوسی مشهد به تفکیک دروس، با توجه به عناصربرنامه درسی، و بررسی کیفیت برنامه درسی دوره آموزش مجازی دانشگاه فردوسی مشهد از دیدگاه دانشجویان. روش کار گروه نمونه شامل 210دانشجو که در سال 1388دروس خود را به صورت مجازی انتخاب نموده بودند، می باشد. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه بوده است. جهت سنجش روایی پرسشنامه، از روایی محتوا استفاده شده و پایایی آن با ضریب آلفای کرانباخ 89/0برآورد گردید. تجزیه و تحلیل داده ها در دو سطح آمار توصیفی و آمار استنباطی صورت گرفته است. یافته ها نتایج تحقیق نشان داد که کیفیت برنامه درسی دوره آموزش مجازی دانشگاه فردوسی مشهد از لحاظ عناصر هدف، محتوا، طراحی صفحات، مواد آموزشی، گروه بندی، زمان، فضا و ارزشیابی در سطح مطلوبی از کیفیت، عنصر فعالیت های یادگیری در سطح متوسط و عنصر گروه بندی در سطح کیفی نامطلوب قرار دارد. همچنین در میان دروس ارائه شده، درس نهج البلاغه از بالاترین سطح کیفیت و درس ریاضی از پائین ترین سطح کیفیت برخوردارند. نتیجه گیری کیفیت برنامه درسی دوره آموزش مجازی این دانشگاه، در سطح مطلوبی قرار دارد.   کلیدواژگان: برنامه درسی، ارزیابی کیفیت، آموزش مجازی

Keywords:

برنامه درسی , ارزیابی کیفیت , آموزش مجازی