سیما بوذری - دکتری جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، عضو هیئت علمی موسسه پژوهش و برنامه ریزی آموزش عالی

آموزش نوعی سرمایه گذاری مفید و یک عامل کلیدی در توسعه محسوب می شود و چنانچه به درستی و شایستگی برنامه ریزیو اجرا شود، میتواند بازده اقتصادی قابل ملاحظه ای داشته باشد. تاکید بر پردازش محیط (طبیعی و انسانی) در متن های فضاییدر زمینه گردشگری خود از یکسو حاصل شناخت و از سوی دیگر، حاصل پرورش نیروی انسانی در چارچوب امر آموزشیاست. نقش برجسته منابع انسانی در توسعه گردشگری روستایی که ناشی از امر آموزش است می تواند با رشد مهارت ها ودانش ساکنان محلی از آنان در رشد اقتصاد محلی و ملی بهره فراوان برد.در این میان زنان روستایی به منزله نیمی از جمعیت روستایی، در فعالیت های اقتصادی و اجتماعی روستا و خصوصا در امررسیدن به توسعه پایدار گردشگری روستایی به عنوان یکی از فعالیت های بسیار مهم اقتصادی روستا نقشی بارز دارند. از اینرو، توانمندسازی، فرآیندی است که قابلیت افراد را در بهبود شرایط زندگی خود تقویت میکند و آموزش زنان روستاییبه عنوان یکی از مهمترین ابعاد توسعه و یکی از ابزارهای اصلی در تحقق اهداف توسعه پایدار به حساب می آید.در این مقاله با هدف بررسی نقش آموزش عالی در افزایش مسئولیت پذیری اجتماعی زنان روستایی در حوزه گردشگری بااستفاده از روش مطالعه اسنادی به بررسی و تحلیل موضوع پرداخته و ضمن بررسی جایگاه گردشگری روستایی و نقش زناندر این عرصه به وضعیت و ساختار آموزش عالی در این حوزه پرداخته شده است. نتایج به دست آمده حاکی از آن است که درنظام آموزش عالی کشور خلاء برنامه ریزی های متناسب با نیاز روستاهای کشور در این حوزه بسیار قابل تامل بوده و ضروریاست تا با تقویت نظام تحقیق و پژوهش هر چه بیشتر به این امر پرداخته شود.

آموزش عالی، توانمندسازی زنان روستایی، زنان روستایی، گردشگری روستایی