بررسی بازگشت نوستالژیک به عناصر ادب عامه در مجموعه شعر کوچه های بی عبور به گویش قوچانی

شعر محلی جلوه گاه فرهنگی هر قوم است. بومی سروده کوچه های بی عبور اثر حسین میری به گویش محلی قوچان سروده شده است. و آیینه ی تمام نمای فرهنگ عامه قوم ساکن در قوچان است. این سروده بازتاب حسرت بار شاعر به روزگار گذشته است. در این پژوهش، سعی می شود مولفه های نگاه نوستالژیک شاعر به عناصر فرهنگی جامعه ای که در آن زیسته است، بررسی شود. به همین منظور، مفاهیم نوستالژیک این مجموعه تحت دو عنوان کلی خاطره ی فردی و جمعی مورد تحلیل قرار گرفته است.

Keywords:

فرهنگ عامه , نوستالژی , کوچه های بی عبور