فرهاد آخوندی - استادیار دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه هنر اسلامی تبریز

بهسازی لرزه ای ساختمان های تاریخی همواره به دلیل ماهیت این ساختمان ها و همچنین ارزش اجتماعی و فرهنگی که دارند، حساسیت ویژه را طلب می کند. به طوری که طرح بهسازی ارائه شده برای بهبود رفتار لرزه ای این گروه از ساختمان ها باید علاوه بر تامین سطوح عملکرد مورد نظر، به لحاظ معماری، سازه ای و ارزشی مقبول بوده و برگشت پذیر نیز باشد. تاریخ زلزله های روی داده در کشور ایران نشان می دهد که، سوای خسارات جانی، بسیاری از ساختمان های تاریخی در اثر زلزله های شدید و یا متوسط دچار خرابی های قابل توجه شده اند به طوری که در بعضی موارد ساختمان به کلی ویران شده و امروزه اثری از آن پیدا نیست. از این روی با توجه به نیاز این ساختمان ها به تاب آوری در مقابل زمین لرزه های محتمل آتی، انجام مطالعات گسترده و تهیه و تدوین دستورالعمل های مربوطه در این زمینه لازم است. علیرغم اینکه در مورد بهسازی لرزه ای سایرساختمان های موجود آیین نامه ها و ضوابط متعددی در سطح ملی و بین المللی توسعه و انتشار یافته است؛ در مورد بناهای دارای ارزش تاریخی، کار چندانی انجام نشده است. به طوری که دستورالعمل بهسازی لرزه ای ساختمان های موجود، بناهای خشتی و بناهای خاص از جمله سازه های تاریخی را مشمول ضوابط دستورالعمل مذکور نمی داند و الزام م دارد که بهسازی این ساختمان ها بر اساس مطالعات ویژه انجام شود.