نقش SDI در برنامه ریزی در جهت افزایش تاب آوری در شهرهای دارای بافت تاریخی ایران

از آنجا که نمی توان از رخداد پدیده های طبیعی مانند زلزله، سیل و ... جلوگیری نمود، بهترین راه آمادگی برای تاب آوردن در برابر آنها است. تجربه در تمامی نقاط جهان به اثبات رسانده است که باید پیشاپیش برنامه ریزی کرده و از انجام واکنش های لحظه ای در زمان وقوع حوادث جلوگیری نمود. میزان آمادگی و توان مقابله ی شهرها در برابر پدیده های طبیعی بسیار متغیر است و بستگی به عوامل زیادی دارد و با شاخص تاب آوری سنجیده می شود. ارزیابی ها میزان پایین این شاخص را در شهرهای ایران نشان می دهند. بنابراین باید تدابیری اندیشیده و با مدیریت صحیح منابع و برنامه ریزی، گام های اساسی برای رفع مشکل برداشته شود. لازمه ی انجام برنامه ریزی صحیح و مدیریت بهینه آگاهی کامل از شرایط و به عبارت دیگر در اختیار داشتن اطلاعات جامع در مورد مکان است. امروزه درصد بالایی از تصمیم گیری ها و برنامه ریزی های مدیریتی به نحوی با اطلاعات مکانی در ارتباط است. این پژوهش که از نوع توصیفی- تحلیلی است سعی دارد با توصیف شناسه های تاب آوری و تشریح توانایی های زیر ساخت داده های مکانی (SDI) ، با تاکید بر لزوم به اشتراک گذاری داده های مکانی، به تحلیل نحوه ی ارتباط این دو حوزه پرداخته و نحوه ی پاسخ دهی به نیازها در تلفیق و ارتباط آنها را تشریح کند. نتایج نشان می دهند بهره گیری از امکانات این دو حوزه می تواند نتایج سودمندی در راستای نیل به مدیریت بهینه و برنامه ریزی جهت افزایش تاب آوری به ویژه در شهرهای دارای بافت تاریخی به همراه داشته باشد.

Keywords:

برنامه ریزی , تاب آوری , زیر ساخت اطلاعات مکانی(SDI) , آسیب پذیری , بافت تاریخی