تارا بالائی لنگرودی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه ازاد ورامین واحد پیشوا
نیما موهبتی - دکترای معماری و عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد ورامین واحد پیشوا

برای طراحی و در نتیجه ساخت هر بنا، نیاز به برنامه ریزی و تدوین برنامه فیزیکی است. برنامه های فضایی باید دارای انعطاف پذیری مناسب برای سازش با هر نوع اقلیم و جمعیت باشد. اما برای طراحی مناسب و کارا باید حداقلهایی را در جهت برطرف کردن نیاز کاربران قائل بود. قطعا این امر و این حداقلها در مورد طراحی فضاهای مهمی همچون فضاهای درمانی و توانبخشی بسیار حائز اهمیت است. مراکز توانبخشی کودکان اوتیستیک، نیازمند فضاهای تخصصی و ویژه جهت آموزش و درمان این کودکان است. سلامت جسمانی و روانی این کودکان، مرهون محیطی است که رفتار را در چارچوبی بهنجار و در قالبی طبیعی و خودجوش، سازماندهی کند. در این پژوهش با توجه به ماهیت و شرایط خاص جمعیت هدف و قدرت افزایش یافته روشهای ترکیبی، از ترکیب دو روش کمی و کتابخامهای و کیفی، و با تکیه بر بررسی نمونه های طراحی و اجرا شده موفق مراکز توانبخشی اوتیسم در دنیا ( کپنهاک، مصر، مانتسوری، فیلیپین و استرالیا )، سعی شده تا برنامه فضایی منسجمی جهت رسیدن به طراحی مناسب برای مرکز توانبخشی کودکان اوتیستیک در ایران تدوین شود.

کودک، اوتیسم، طراحی معماری، برنامه فضایی