نواب شمس پور - دانشجوی دکترای مدیریت آموزشی
محمدرضا کرامتی - دانشیار دانشگاه تهران

استفاده از یافته های علم اعصاب، در یادگیری- یاددهی موضوعی چالش برانگیز در سالها ی اخیر است. نتایج حاصل از محیطهای آزمایشگاهی بر روی حیوانات و یا حتی نتایج حاصل از تصویرسازی رزونانس مغناطیسی و یا الکتروآنسفالوگرافی بر روی انسان، بهطور مستقیم دستاوردهای کاملی برای محیطهای آموزشی بهحساب نمیآید و تفسیرهای غلط از آنان، حتی تردیدهایی در به کارگیری آنان در کلاسهای درس را به وجود آورده است، اگرچه در بسیاری از حوزه های آموزشی نیز دستاوردهای موفقی داشته است. تلاش برای یکپارچه کردن علم اعصاب با آموزش اقدام بزرگی است که از ترکیب علوم مختلف و نگاهی چندبعدی به تحقیقات کاربردی حاصل میشود. به اعتقاد نگارندگان اگر پژوهشهای علوم اعصاب شناختی درزمینهی تعلیم و تربیت برای معلمان قابل درک نگردد، این پژوهشها علیرغم اهمیت و ارزش فراوان خود تحول کارسازی در اندیشه و عمل معلمان و خروجیهای نظام آموزشی ایجاد نخواهد کرد. به نظر می رسد اقدام پژوهی که پژوهشی برای ارتباط یافته های یک پژوهشگر و کاربست آن در محیط کاری او است، روشی کارآمد و مناسب برای ایجاد جادهای دوطرفه بین عصب شناسی و آموزش در راستای مسیرهای آموزشی و عصبشناسی است.

علوم اعصاب شناختی، یادگیری و یاددهی سازگار بامغز، اقدام پژوهی