بهینه سازی الگوریتم مسیریابی آگاه از ازدحام مبتنی بر منطق فازی در شبکه های روی تراشه با هدف افزایش معیارهای کارایی

شبکه روی تراشه، معماری نسبتا جدیدی است که به علت ناکارامدی معماری گذرگاه مشترک در سیستم بر روی تراشه اخیرا بسیار مورد توجه محققین قرار گرفته است. در شبکه های روی تراشه برای رسیدن از یک گره به گره دیگر، چندین مسیر مختلف وجود دارد. بنابراین با استفاده از الگوریتم مسیریابی آگاه از ازدحام می توان مسیری را پیدا کرد که ترافیک کمتری داشته باشد و این امر موجب کاهش میانگین تاخیر ارسال بسته ها در شبکه و بهبود کارایی شبکه میشود. در این تحقیق، از ترکیب الگوریتم ژنتیک و منطق فازی برای مسیریابی سازگار جهت کاهش تراکم در شبکه استفاده میشود. کنترل کننده های فازی با دادن یک سطح اطمینان به جای اظهار دادن داده ها به سادگی درست یا غلط، ابهام در داده ها را جبران می کنند. تراکم با توزیع ترافیک روی روترهایی که کمتر تراکم یافته اند و یا دارای ظرفیت اضافی هستند تعدیل میشود. خروجی کنترل کننده فازی، سطح بارگذاری است به طوری که در هر روتر، روتر همسایه با کمترین مقدار بارگذاری برای مسیریابی یک بسته انتخاب می شود. مدل منطق فازی بر پایه و اساس تجربه است، به همین دلیل احتمال خطا در آن زیاد است. بنابراین در این پژوهش، از الگوریتم تکاملی ژنتیک استفاده شده و پارامترها و مقادیر توابع عضویت توسط الگوریتم ژنتیک بهینه شده است. برای ارزیابی روش مسیریابی پیشنهادی، از دو برنامه چند رسانه ای و دو مورد استفاده می کنیم. نتایج نشان می دهد که الگوریتم مسیریابی ترکیبی ژنتیک و فازی بهتر از الگوریتم مسیریابی فازی جواب میدهد. این بهبود عملکرد به دلیل این واقعیت است که تصمیم مسیریابی بر اساس ژنتیک و منطق فازی، منجر به توزیع بهتر بسته ها بر روی شبکه می شود زیرا پارامترهای سیستم فازی بهینه شده است.

Keywords:

شبکه روی تراشه , مسیریابی آگاه از ازدحام , الگوریتم ژنتیک , منطق فازی