فرزانه ساکی - استادیار، گروه آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیت بدنی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران
فرزانه رمضانی - دانشجوی ارشد، گروه آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیت بدنی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران
شیما بختیاری خو - دانشجوی ارشد، گروه آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیت بدنی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران

بی ثباتی مچ پا،یکی از شایع ترین آسیب های ناحیه مچ پا محسوب می شود. به طوریکه نتایج مطالعات انجام شده نشان داده اند حدود 10 تا 28 درصد کل آسیب های ورزشی و 86 درصد از آسیب های مفصل مچ پا را، بی ثباتی جانبی مچ پا تشکیل می دهد. در این عارضه، کپسول مفصلی و لیگامنت های خارجی مچ پا به خاطر حرکت پیچش همزمان داخلی و خم شدن رو به پایین هنگام تحمل وزن و فشار، دچار صدمه می شوند .و اصولا با عوارضی نظیر ضعف تعادل، شلی مفصلی، آ سپرین های مکرر، اختلال در عملکرد حس عمقی و حس حرکتی، کاهش دامنه حرکتی و بی ثباتی عملکردی مچ پا همراه می باشد. کاهش و ضعف تعادل یکی از موثرترین عوامل آسیب دیدگی مجدد آسپرین مچ پا به شمار می آید. بنابراین، انجام برنامه درمانی و باز توانی با هدف افزایش و بهبود تعادل در این افراد نقش موثری در پیشگیری عوارض احتمالی آسیب های مرتبط با این عارضه خواهد داشت . ازجمله این برنامه های درمانی می توان به تمرینات قدرتی، تمرینات تعادلی، تمرینات عصبی- عضلانی و تمرینات حس عمقی اشاره کرد. در این راستا، Vries و همکاران در مطالعه مروری خود در مورد مداخلات درمانی به کار رفته در بی ثباتی مزمن مچ پا بیان کرده اند که تمرینات عصبی -عضلانی به تنهایی می توانند در درمان بی ثباتی مزمن مچ پا موثر با شند.