بررسی تاثیر الگوی اسکان موقت بر میزان احساس امنیت ساکنین ( نمونه موردی زلزله سرپل ذهاب کرمانشاه 1396 )

اسکان در یک فضای امن و مطلوب از نیازهای اولیه انسان است. پس از رخداد هر سانحه طبیعی یا انسان ساخت با خسارات و صدماتی که به سکونتگاه های دائمی افراد وارد می شود مردم سرپناه و مسکن خود را از دست می دهند و ازآنجا که ساخت مسکن دائمی برای بازماندگان و بی خانمانان نیاز به صرف وقت و هزینه زیادی دارد که درمدت زمان محدود شرایط بحرانی مقدور نمی باشد، لذا بحث اسکان موقت مطرح می شود. آسیب هایی که در پی سوانح طبیعی و یا انسان ساخت برروح و جسم انسان ها عارض می شود معدود و قابل شمارش نیست خصوصا در سرزمینی چون ایران که باتوجه به موقعیت جغرافیایی و ژئوپلتیک خود همواره شاهد این گونه بلایا بوده است. دراین بین احساس امنیت یکی از مواردی است که از اهمیت بالایی برخوردار است و شاید بتوان گفت درسال های اخیرکمتر به مساله امنیت آسیب دیدگان این سوانح پرداخته شده است. با نگاه ویژه به زلزله کرمانشاه در سرپل ذهاب وبررسی وگفتگو با آسیب دیدگان و آگاهی از وضعیت امنیت آنان از جمله امنیت مالی و میزان حراست اموال ساکنین در سرپناه های اضطراری، امنیت روانی و احساس آرامش، امنیت جانی و محفوظ ماندن از خطر جانوران موذی و حشرات و...؛ اهمیت پرداخت به موضوع هرچه بیش از پیش آشکارشده است. روش نگارنده دراین پژوهش، تکیه بر مشاهدات میدانی و محلی و نیز بررسی مطالعات و تجربیات بوده است. سپس درنتیجه آن طرح پیشنهادی برای اسکان موقت ارائه گردیده است.

Keywords:

اسکان موقت , سرپناه اضطراری , امنیت , بحران , زلزله , کرمانشاه