ایده های مشترک در طراحی مد و معماری با رویکرد اسلامی – ایرانی

طراحی لباس به عنوان یکی از صنایع فرهنگی پرطرفدار جامعه معاصر ضمن برخورداری از نقشی تعیین کننده در رشد اقتصادی جوامع، در انتقال ایده های فرهنگی به سایر جوامع و رشد و پویایی هر چه بیشتر فرهنگ بومی به ویژه در عر صه نمادها و جلوه های عینی و ملموس فرهنگی، از نق شی غیر قابل انکار برخوردار است. تمدن ایران در طول ادوار تاریخی مختلف، دارای سبکی از پوشاک است که حتی امروزه باوجود تاثیرات قابل توجه از سبک های غربی همچنان خصلت متمایز خود را حفظ نموده است. این الگوی پوشش بر پایه ی فرهنگ، هنر، جهان بینی، زیست بوم، شیوه معیشت و اوضاع سیاسی و روابط این سرزمین با سایر فرهنگ ها و تمدن ها و اقوام شکل گرفته و همواره متضمن درونمایه ای است که آن را به عنوان پوشش ایرانی، هویت می بخشد. فراوانی کاربرد الفبای معماری در مد و همچنین کاربست ایده ها و روش های مورد استفاده در طراحی لباس و پارچه در معماری و نیز تجربه های مشترک از مضامین واحد در هر دو حوزه، از جمله ویژگی های این هنرهاست؛ بدان سان که بهره برداری از نقاط اشتراک این دو حیطه، می تواند ایده های قراردادی و مفاهیم از پیش مشخص شده طراحی را زیر سوال ببرد و راه کارهایی تازه و تجربه های نو پیش روی طراحان قرار دهد. در این پژوهش، برخی از این ایده های مشترک بررسی شده اند و چگونگی پیوند میان این ایده ها با هر دوی این حوزه ها سنجیده شده است.

Keywords:

مد , معماری , طراحی , ایده های مشترک , ایرانی