لیلا محمدی - کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تنکابن

در سال های اخیر باتوجه به روند تغییرات اقلیمی، بروز خشکسالی و به دنبال آن کاهش منابع آب زیر زمینی و پر رنگ تر شدن نقش آب در مناقشات بین بخش های مصرف کننده شامل صنعت، شرب و کشاورزی، توجه به سایر منابع آبی قابل استفاده به عنوان مکمل یا جبران کننده ی منابع با کیفیت بیشتر شده است .در بسیاری از کشورهای جهان، اعم از توسعه یافته یا درحال توسعه، شیوه های کنونی مصرف آب غالبا ناپایدار است. جهان با مجموعه ای از معضلات کمی و کیفی فزاینده در زمینه آب در سطوح محلی و منطقه ای مواجه است. محدودیت های منابع آب و تخلیه حجم عظیمی از آلاینده ها به منابع آب در حال تضعیف یکی از منابع اساسی است که جامعه انسانی بر آن بنا نهاده شده است. آب شیریننه یک منبع جهانی، بلکه منبعی منطقه ای محسوب می شود که در حوزه های آبخیز خاصی از جهان قابل دسترس بوده و تناسبی بین منابع آب و توزیع جمعیت وجود ندارد. به دلیل محدودیت آن به اشکال مختلفی یافت می شود. در برخی از حوزه های آبخیز این محدودیت ها فصلی هستند، که به قابلیت و توانایی ذخیره سازی آب در دوره های خشک وابسته است. در سایر مناطق، محدودیت ها از میزان تغذیه دوباره سفره های آب زیرزمینی، میزان ذوب برف، یا از ظرفیت خاک جنگل ها برای ذخیره سازی آب متاثر است. از آنجا که آب تنها منبع است به همین دلیل استفاده از این ماده حیاتی ممکن است بسته به گستردگی آلودگی اراضی بالادست و آبهای زیرزمینی نیز محدود شود

آب، توسعه،آبادانی