قربان همتی علمدارلو - دانشیار گروه روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران
زهرا نظری کرملو - کارشناس ارشد روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران
هستی ابوالقاسمی - کارشناسی علوم تربیتی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران

زمینه: عوامل و مسائل مختلفی می تواند موجب فشار روانی در خانواده شود. یکی از این عوامل، تولد فرزند با ناتوانی است که می تواند عامل نگران کننده ای برای سازگاری خانواده بوده و عملکرد اعضای خانواده و به ویژه والدین را در زمینه های جسمی، روانی، عاطفی، اجتماعی و اقتصادی با مشکل مواجه سازد. هدف پژوهش حاضر مقایسه سازگاری اجتماعی والدین دارای فرزند با و بدون ناتوانی بود. روش: روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع علی – مقایسه ای بود. جامعه ی آماری شامل همه ی والدین دارای فرزند با و بدون ناتوانی شهر شیراز در سال 1397 بودند. حجم نمونه این پژوهش شامل 60 نفر( 30 والد دارای فرزند با ناتوانی و 30 والد دارایفرزند بدون ناتوانی) بودند که آزمودنی های دارای فرزند با ناتوانی به روش در دسترس و آزمودنی های دارای فرزند بدون ناتوانی با روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای از مدارس ناحیه 1 (ناحیه معرف) آموزش و پرورش شهر شیراز انتخاب شدند. به منظور سنجش میزان سازگاری اجتماعی از پرسشنامه ی سازگاری اجتماعی بل( 1962 ) استفاده شد. داده های گردآوری شده با استفاده از آزمون تی مستقل برای نمره کل سازگاری اجتماعی و تحلیل واریانس چندمتغیره برای خرده مقیاس های سازگاری اجتماعی تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که بین والدین دارای فرزند با و بدون ناتوانی در نمره کل سازگاری اجتماعی و خرده مقیاس های آن تفاوت معنی داری وجود ندارد (P≥0/05). نتیجه گیری: بر اساس یافته حاصل از پژوهش حاضر، میان والدین دارای فرزند با و بدون ناتوانی در زمینه سازگاری اجتماعی تفاوتی وجود ندارد. بنابراین باید از نسبت دادن عنوان و برچسب ناسازگاری به والدین دارای فرزند با ناتوانی اجتناب کرد.

سازگاری اجتماعی، والدین، فرزند، ناتوانی