پریسا حاجی علی - کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی تهران مرکز
عاطفه محمدی فیض آبادی - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی، دانشگاه تهران

پژوهش حاضر باهدف تعیین اثربخشی برنامه مداخله ای ایفاگری نقش بر ناگویی هیجانی کودکان درخودمانده با عملکرد بالا انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه کودکان پسر درخودمانده مراکز درمانی شهر تهران در سال 1396 بودند. در این پژوهش 20 کودک پسر درخودمانده با عملکرد بالا با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش( 10 نفر) و کنترل( 10 نفر)به شیوه تصادفی گمارش شدند. در ابتدا هردو گروه توسط مقیاس نارسایی هیجانی مقیاس نارسایی هیجانی تورنتو ( 2006 )مورد ارزیابی قرار گرفتند. گروه آزمایش در 8 جلسه 30 دقیقه ای در در طول 1ماه برنامه مداخله ای ایفاگری نقش را دریافت کردند در حالی که گروه کنترل چنین مداخله ای را دریافت نکردند. در پایان مجددا هردوگروه مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج این پژوهش نشان داد که برنامه مداخله ای ایفاگری نقش موجب بهبود ناگویی هیجانی کودکان درخودمانده با عملکرد بالامی شود. براساس یافته های این پژوهش پیشنهاد می شود درمانگرانبرنامه مداخله ای ایفاگری نقش را در الویت درمانی خود قرار دهند.

ایفاگری نقش، درخودمانده، ناگویی هیجانی