نشانگان اوتیسم (درخودماندگی) و روش های کاربردی آموزشی جهت بهبود کودکان اوتیسم

اختلال اوتیسم یکی از بیماری های گروه اختلالات فراگیر رشد می باشد که با تخریب پایدار در تعامل اجتماعی متقابل، تاخیر یا انحراف ارتباطی و الگوی ارتباطی کلیشه ای محدود، مشخص است. مطالعات نشان می دهد والدین و به ویژه مادران کودکان مبتلا به اوتیسم در معرض مشکلات مربوط به بهداشت روانی هستند. اوتیسم از جمله بیماری های نافذ رشد در دوران کودکی است که در ارتباطات، درک و شناخت افراد اختلال ایجاد می کند. هدف از نگارش این مقاله بررسی ویژگی های کودکان اوتیسم، تشخیص و راه های درمان این کودکان و همچنین روش های کاربردی آموزشی در رابطه با آنان می باشد که با روش کتابخانه ای (تحلیلی– اسنادی) و با استفاده از کتاب ها و منابع الکترونیکی و بانک اطلاعاتی انجام شد. مطالعاتی که در مورد اتصالات نواحی مغز افراد انجام شده، حاکی از آن است که در اتصالات مغز افراد مبتلا به اوتیسم، نابهنجاری هایی وجود دارد. این بیماری با تاثیر بر روی مغز کودک، رفتارهای اجتماعی و مهارت ارتباط برقرار کردن را مختل می کند. والدین کودکان اوتیسم تحولی با چالش هایی مواجه هستند که آنها را در معرض تنیدگی و دیگر پیامدهای روانی منفی قرار می دهد. به خوبی مشخص شده است که والدین کودکان مبتلا به مشکلات تحولی و روان پزشکی در مقایسه با والدین کودکان بهنجار در معرض تجربه پریشانی بیشتری هستند. علت واقعی این بیماری هنوز مشخص نیست، اما مطالعاتی در رابطه با دلیل بروز این بیماری در حال انجام است. به نظر می رسد مساله ژنتیک مهم باشد. برای مثال دوقلوها بیشتر دچار این بیماری می شوند تا یک برادر و خواهر. اختلال کروموزومی و مشکلات عصبی در افراد اوتیسمی مشاهده شده است. دیگر علت های این بیماری ( که هنوز به اثبات نرسیده) شامل: رژیم غذایی، تغییرات مجرای گوارشی، مسمومیت با جیوه، عدم استفاده از ویتامین ها و املاح و حساسیت به واکسن است. این کودکان رفتارهای نامطلوبی مانند حرکات کلیشه ای، پرخاشگری و رفتارهای خودآزاری از خود نشان می دهند. همچنین در فهم و استفاده از قوانین ارتباط کلامی و رفتارهای اجتماعی و هماهنگی حرکتی دچار مشکلهستند. حساسیت کم یا زیاد به محرک های حسب در کودکان مبتلا به ارزیابی کودکان، اوتیسم گزارش شده است.

Keywords:

اوتیسم , درمان , تشخیص , دانش آموزان , روش های کاربردی آموزشی