آسیب لوله دهانی معده ای (OGT) توسط بیمار و خطر بروز آسپیراسیون ریوی

یکی از روش های تغذیه در بیماران بخش مراقبت ویژه، تغذیه گوارشی با استفاده از لوله معده ای می باشد که با توجه به ارجحیت به روش تغذیه وریدی، شیوع زیادی دارد. تعبیه لوله معده ای به روش بینی معده ای یا دهانی معده ای امکان پذیر می باشد. علی رغم عدم ارجحیت خاص، در بیمارانی که لوله داخل نای دارند معمولا به خاطر راحتی یا عدم موفقیت روش دیگر، تکیه بر تعبیه لوله دهانی معده ای می باشد که گاها چالش های را ایجاد می نماید. معرفی بیمار : بیمار آقای 52 بودند که به دنبال مشکلات تنفسی و تعبیه لوله داخل نای تحت تهویه مکانیکی قرار گرفته بودند. به دنبال طولانی شدن زمان بستری و نیاز به حمایت تغذیه ای برای بیمار لوله دهانی معده ای تعبیه شد. به دنبال هوشیاری نسبی، با توجه به عدم امکان جداسازی بیمار از دستگاه تهویه مکانیکی همچنان لوله دهانی معده ای جهت تغذیه بیمار حفظ شد. بعد از دو روز با مشاهده محتوای گاواژ شده در دهان بیمار، با فرض عدم تحمل ادامه تغذیه بیمار قطع شده بود. در بررسی علائمی دال بر خارج شده لوله دهانی معده ای وجود نداشت. در نهایت بعد از بررسی مجدد لوله خارج و آسیب آن ناشی از جویدن توسط بیمار محرض شد.بحث و نتیجه گیری: حمایت تغذیه ای در بیماران بخش مراقبت ویژه از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. از طرفی انتخاب روش تغذیه ای می بایست متناسب با شرایط بیمار و همراه با ارزیابی انجام شود. اگر چه در بیماران دارای لوله داخل نای، تعبیه لوله دهانی معده ای گاها آسان و شایع می باشد. اما با توجه به مورد عنوان شده گاها پیامدهای ناگواری از جمله قطع تغذیه بیمار و خطر آسپیراسیون ریوی را به دنبال خواهد داشت. لذا پیشنهاد می شود در بیماران هوشیار با ارزیابی مناسب اقدام به تعبیه لوله معده ای جهت تغذیه شود.

Keywords:

تغذیه , لوله بینی معده ای , بخش مراقبت ویژه , آسپیراسیون ریوی