درمان آمبلیوپی (تنبلی چشم) با تحریک آندی tDCS در دانش آموز ابتدایی دارای اختلال یادگیری

مقدمه: آمبلیوپی نوعی اختلال بینایی شایع در 2 تا 3 درصد کودکان است که با وجود سلامت ظاهری ساختمان چشم، دید فرد حتی با استفاده از عینک نیز کامل نمی شود و عدم درمان آن می تواند زمینه ساز مشکلات تحصیلی در دانش آموزان گردد.این تحقیق با هدف درمان اختلال یادگیری به شیوه نوروتراپی صورت پذیرفت. معرفی بیمار : آزمودنی دانش آموز 10 ساله کلاس چهارم ابتدایی است که با شکایت ADHD و مشکل در نارساخوانی و نارسانویسی، فقدان اعتماد به نفس، جراتمندی، رفتارهای انفعالی و بینایی 25/0 چشم راست، جهت افزایش دقت و توجه به کلینیک روانشناسی و مرکز نوروتراپی مراجعه نموده است. روش و مواد: مطالعه حاضر به روش مطالعه موردی تک آزمودنی با پیش آزمون و پس آزمون صورت گرفت. پروتکلهای درمانی 30 جلسه ای tDCS با تحریک آندی در نقاط Fp2 و O1 و Oz جهت بهبود دقت و توجه و افزایش دقت دیداری صورت گرفت و تغییرات، با انجام تست IVA در جلسات اول، سی ام و پایان جلسات پیگیری، و گزارشات کیفی والدین و معلم مورد پایش قرار گرفت.بحث و نتیجه گیری: نتایج بیانگر بهبود دقت و توجه و کاهش معنی داری اختلال یادگیری نامبرده گردید. همچنین معلوم شد آمبلیوپی چشم نامبرده بهبود یافته و نیازی به استفاده از عینک ندارد. با توجه به اثرات نامطلوب اختلال آمبلیوپی در ابعاد مختلف زیستی- روانی- اجتماعی دانش آموزان، انجام پژوهش های بالینی با گروههای بزرگتر، ضمن تعیین میزان و مکانیزم اثر تحریک نقاط کرتکس بینایی به شیوه tDCS، میتواند روش بدون عارضه و زودبازه جدیدی در بهبود این اختلال معرفی نماید.

Keywords:

تنبلی چشم , اختلال یادگیری , tDCS , نوروتراپی , مطالعه موردی .