بروز کنتراکچر مفصلی و تغییر شکل در ارتباط با مهار کننده فیزیکی

مقدمه: مهار کننده های فیزیکی عبارتند ازهر نوع ابزار یا تجهیزاتی که روی بدن یا نزدیک بدن بیمار اعمال می شوند به طوریکه بیمار کنترلی روی آن نداشته و قادر به برداشتن و یا دور ساختن آنها از خود نبوده و با هدف حفظ وضعیت و ایمنی، چلوگیری از حرکات آزادانه و پیشگیری از افتادن بیمار، ممانعت از دسترسی به بدن و مداخله در اقدامات درمانی و مراقبتی مثل خارج ساختن کاتترها، پانسمان ها و یا اکستوبه شدن بیمار توسط خودش و همچنین جلوگیری از آسیب به خود و دیگران استفاده می شود. بر اساس مطالعات انجام شده، عواقب منفی جسمی و روانی زیادی در رابط با کاربرد این ابزارها وجود دارد. در این مقاله یک مورد از عوارض مرتبط با استفاده ناصحیح از محدود کننده های فیزیکی در بیمار بستری در بخش مراقبتهای ویژه معرفی می گرددمعرفی بیمار : بیمار آقای 85 ساله بستری در بخش مراقبت های ویژه تحت تهویه مکانیکی و با مشکل اصلی کاهش سطح هوشیاری است. با تشخصی ازوتمیا و سپسیس در زمینه عفونت ادرای دربخش مراقبت های ویژه بستری بوده است و از روز قبل از بستری به تدریج دچار کاهش سطح هوشیاری شده است. سابقه بیماری مزمن کلیوی، فشار خون داشته و کاندیدای تعبیه ضربان ساز قلبی است که بدلیل عدم رضایت همراهان این مداخله درمانی برای بیمار انجام نشده است. بیمار کنتراکچر مفصل و تغییر شکل دست راست ناشی از استفاده ناصحیح از مهار کننده فیزیکی مچ بند دست شده است. (شکل شماره 1). در زمان انجام معاینات بالینی 40 روز از بستری او در بخش مراقبت های ویژه می گذرد و از همان روز ابتدای بستری از محدود کننده برای بیمار استفاده شده است.بحث و نتیجه گیری: همان طور اشاره شد استفاده از محدود کننده می تواند به روند درمان کمک کند اما می تواند عوارض خطرناکی مانند خفگی در اثر گیر افتادن در ریلهای کنار تخت یا جلیقه استفاده شده، آسیب گردش خون، آسیب تمامیت پوست، زخمهای فشاری و بد شکلی حاصل از انقباضات عضله(کنتراکچر و دفرمیتی های اندامی)،کاهش توده و بافت استخوانی و عضالنی، شکستگی، تغییر تغذیه، بی اختیاری ادرار و مدفوع، عفونت های ادراری، یبوست، عفونت ریوی، افزایش بارکاری قلب، تغییر وضعیت ذهنی ) مبارزه جویی، ترس، افزایش استرس، گیجی، از دست دادن امید، افسردگی، عصبانیت، از دست دادن اعتماد به نفس، احساس تحقیرشدن، بی قراری، افزایش مرگ و میر و غیره در پی داشته باشد. بنابراین نیاز به یک برنامه مراقبتی مدون برای به حداقل رساندن عوارض استفاده از مهار کننده های فیزیکی شامل بررسی مداوم بیمار، تغییر پوزیشن مکرر، مراقبت از پوست و وضعیت عصبی عضلانی عضوی که تحت مهار فیزیکی قرار گرفته و همچنین فراهم سازی تحرک بیمار و اندامها در محدوده حرکتی کافی در فواصل زمانی دو ساعته احساس می شود.

Keywords:

مهار کننده فیزیکی , مراقبت پرستاری