امیرمحمد اسماعیلی - کارشناسی ارشد اقتصاد شهری دانشگاه یزد

دستمزد ماهیتی دوگانه دارد و از یک طرف، به عنوان درآمد برای نیروی انسانی و از طرف دیگر، به عنوان هزینه برای بنگاه های اقتصادی مطرح است. در بیشتر کشورها از جمله ایران، در راستای تحقق عدالت اجتماعی و حمایت از کارگران با آموزش و مهارت پایین، اقدام به تعیین حداقل دستمزد میکنند که بسیاری از متغیرهای کلان اقتصادی را تحت تاثیر قرار میدهد. اشتغال یکی از مهمترین متغیرهایی است که تحت تاثیر حداقل دستمزد قرار دارد. با توجه به این موضوع، پژوهش حاضر به بررسی رابطه حداقل دستمزد و اشتغال در اقتصاد ایران میپردازد. دوره زمانی پژوهش، سالهای 1395-1361 و تحلیلها مبتنی بر تخمین رگرسیون با استفاده از روش حداقل مربعات معمولی است. نتایج نشان میدهد که رابطه حداقل دستمزد و اشتغال غیرخطی است و با افزایش حداقل دستمزد، اشتغال در ابتدا افزایش و سپس کاهش می یابد. با توجه به نتایج پژوهش و از بعد سیاست گذاری، پیشنهاد میشود که افزایش حداقل دستمزد متناسب با افزایش بهره وری نیروی کار باشد تا ضمن برقراری کارایی در تولید، منجر به کاهش اشتغال نشود.

حداقل دستمزد، اشتغال، اقتصاد ایران، روش حداقل مربعات معمولی.