امین محمدپورداروند - کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد خرم آباد، ایران
بهمن حسنوند - استادیار تربیت بدنی دانشگاه آزاد اسلامی واحد خرم آباد، ایران

بیماری فشارخون بالا، یکی از عمومی ترین اختلالات بالینی است و ارتباط مثبتی بین خطر شیوع بیماری های قلبی - عروقی، اضافه وزن و فشارخون وجود دارد. پژوهش حاضر به مقایسه تاثیر چهار هفته تمرین تداومی متوسط و تناوبی شدید بر میزان فشارخون و ضربان قلب استراحت بیماران با فشارخون بالا پرداخت. نمونه آماری این تحقیق نیمه تجربی شامل 30 نفر از مبتلایان به پرفشارخونی (با میانگین ± انحراف معیار سنی 45/1 ± 1/33 سال؛ وزن 21/6 ± 9/80 کیلوگرم)، بوده که به صورت هدفمند در دسترس انتخاب شده و به طور تصادفی در 3 گروه 10 نفره تمرین تداومی متوسط، تمرین تناوبی شدید و کنترل قرار گرفتند. گروه تمرین تداومی متوسط در برنامه ای با شدت 85-70 درصد ضربان قلب ذخیره و گروه تمرین تناوبی شدید در برنامه ای با شدت 95-90 درصد ضربان قلب ذخیره (6 تکرار 4 دقیقه ای) شرکت کردند؛ اما گروه کنترل در طول این دوره در هیچ گونه برنامه ورزشی منظمی شرکت نکرد. در این پژوهش فشارخون دیاستولیک و سیستولیک بر اساس توصیه های انجمن فشارخون بریتانیا و ضربان قلب استراحت به وسیله ضربان سنج بیور در حالت نشسته، قبل و بعد از چهار هفته با استفاده ازمون تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی در سه گروه مقایسه گردید. نتایج نشان داد که در هر دو گروه تمرین تداومی متوسط و تناوبی شدید، فشارخون دیاستولیک (0/002=P)، فشارخون سیستولیک (0/001=P) و ضربان قلب استراحت (0/916=P)، به طور معنی داری کاهش یافت. بااین حال تفاوتی بین میزان تغییرات دو گروه تمرینات تناوبی شدید و تداومی متوسط مشاهده نشد (0/05<α). طبق نتایج این مطالعه، تمرینات تداومی متوسط و تناوبی شدید می توانند تدبیر مناسبی در بهبود فشارخون سیستول و دیاستول و ضربان قلب استراحتی در بیماران مبتلابه پرفشارخونی باشد. همچنین این گونه تمرینات دارای رویکرد موثری در بهبود عملکرد قلبی - تنفسی و ترکیب بدنی در جمعیت مردان مبتلابه پرفشارخونی می باشند.

تمرین تداومی متوسط؛ تمرین تناوبی شدید؛ فشارخون؛ ضربان قلب استراحت