بررسی تاثیرمتقابل حس تعلق به مکان و ارتقا امنیت اجتماعی در مجموعه مسکونی

روند توسعه کشور و نیاز روزافزون به مسکن، طراحی و ساخت مسکن پایدار از ضروریات اجتناب ناپذیر میباشد. مسکن یکی از مهمترین نیازهای ب شر برای ر سیدن به آرامش، درون گرایی و دریافت حس امنیت ا ست. یکی از فاکتورهای داشتن مسکن پایدار وجود سطح امنیت مطلوب در فضاهای مسکونی است. کم توجهی به مکان زندگی، حفظ و تداوم حس مکانی که انسان در آن سکنی گزیده است، مسئله ای است که در دهه های اخیر به خصوص در کشورهای درحال توسعه به صورت گسترده ای رخ داده است. امروزه نگاه اغلب افراد ساکن در مجموعه های مسکونی به فضای زندگی خود، نگاهی غریبه و عاری از تعلق و دلبستگی به آن ا ست و اکثرا در ذهن خود چنین تصور میکنند که مکان زندگی برای آنها محل دلخواه نبوده و باید روزی آن را ترک و به جای دیگر بروند. این امر ضرورت بررسی عوامل موثر بر حس تعلق را بیان میکند تا گامی در جهت افزایش تعلق و دلبستگی به فضای مسکونی برداشته شود. میشود با استفاده از راهبردهای ایجاد تعلق خاطر به فضا در مرحله برنامه ریزی و طراحی معماری نهایتا0 به مجموعه مسکونی ای با سطح امنیت مطلوب دست یافت. این امنیت چه به لحاظ روانی و چه فیزیکی ارتباط مستقیم با فضای کالبدی معماری دارد. یعنی این فضای کالبدی میتواند هم به لحاظ گونه طراحی فضاهای مستعد جرم پذیری را کاهش دهد و هم بوسیله ایجاد همسایگیهای مناسب و ایجاد ارتباط و شناخت انسانی برای ساکنین باعث بهبود وضعیت امنیت مجموعه مسکونی شود. این پژوهش با روش مطالعات کتابخانهای به بررسی راهکارهایی برای ایجاد حس تعلق به مکان پرداخته که این راهکارها باعث ایجاد امنیت اجتماعی در مجموعه های مسکونی میشود.

Keywords:

حس تعلق به مکان , امنیت اجتماعی , مجموعه مسکونی , مسکن