بازشناسی کلیات گفتمان های طراحی مبتنی بر دانش در معماری

طراحی در معماری، مقوله ای است چند وجهی که عوامل دانشی و هنری متعددی، بصورت همزمان بر آن تاثیر می گذارند. روش، محتوی و ماهیت متفاوت این عوامل، از یک سو، و لزوم بهره گیری از آنها از سویی دیگر، و تنوع گونه های شناخته شده علمی و هنری، باعث اهمیت بیش از پیش مقوله طراحی به صورت عام، و سازمان مندی این عوامل در یک بستر منسجم بصورت خاص گردیده است. آنگونه که تلاش های چندین دهه گذشته برای ارائه چنین چارچوبی، خود تاکیدی است بر تغییر نگرش ایجاد شده نسبت به نقش و اهمیت طراحی سازماندهی شده در معماری. گفتمان علمی به عنوان یکی از منعطف ترین روش های جامع نگر و قابل انسجام دهی (به طراحی یا سایر جنبه های معماری)، بصورت مستقیم و غیر مستقیم، موضوع ماهیت شناسانه از دیدگاه نظریه پردازان معماری قرار گرفته، که به ایجاد گفتمان هایی نیز منجر شده است. پژوهش حاضر ، سعی در بازشناسی کیفی برخی از این گفتمان ها، از منابع کتابخانه ای، و معرفی کلیات چارچوب سامانه ای، بر مبنی لزوم نظریه پردازی از مدل اثباتی - کاربردی در معماری، در زمینه طراحی مبتنی بر دانش را دارد. بدین منظور، اهمیت چارچوب علمی در معماری بررسی، و نقش طراحی در چارچوب دهی به معماری، به صورتی ماهیت شناسانه مورد کنکاش قرار گرفته، سپس تلاش شده چارچوب گفتمانی جامع و منسجم، بر اساس شناسایی کمبود ها و نیازهای طراحی، ارائه گردد. آرایش مکانی یافته های زمینه ای در این پژوهش، به صورت غیر متمرکز و در تمامی قسمت های آن، و یافته های اصلی در انتهای آن( به منظور نتیجه گیری) می باشد.

Keywords:

نظریه , معماری , گفتمان , روش , سامانه , طراحی , برنامه دهی , فرایند , چارچوب