اکبر مختارپور - استاد دانشگاه،گروه عمران،دانشکده فنی مهندسی،واحد تهران جنوب،دانشگاه آزاد اسلامی،تهران
عرفان زراعت زاده - دانشجوی کارشناسی، گروه عمران،دانشکده فنی مهندسی،واحد تهران جنوب،دانشگاه آزاد اسلامی،تهران
امیرحسین نوروزی دیزجی - دانشجوی کارشناسی ، گروه عمران،دانشکده فنی مهندسی،واحد تهران جنوب،دانشگاه آزاد اسلامی،تهران
احمدرضا رضایی نژاد - دانشجوی کارشناسی، گروه عمران،دانشکده فنی مهندسی،واحد تهران جنوب،دانشگاه آزاد اسلامی،تهران،

حدود دو سوم مناطق کشورمان را سرزمین های خشک و کم آب تشکیل داده است و در این مناطق به دلیل میانگین کم بارش سالانه گیاهان توانایی تامین نیازهای اولیه و ضروری خود را به صورت طبیعی برای تولید محصول ندارند. از سوی دیگر بخش زیادی از بارش به شکل رواناب و تبخیر از چرخه ی آبی منطقه خارج می شود و در نتیجه بازه ی زمان خشکی و کم آبی بر رشد و پرورش گیاهان منطقه تاثیر می گذارد. اکثر بارندگی ها در این مناطق به شکل جریانات سطحی، تبخیر و... از دسترس خارج می شوند و تنها بخش اندکی از نزولات جوی به سفره های آب زیرزمینی وارد می شود که همین موضوع باعث کاهش مناطق تحت پوشش گیاهی شده و به تبع آن باعث تشدید پدیده ی گرد و غبار در سالهای اخیر شده است . در این میان توجه به فرآیند استحصال آب باران روشی مطمئن و مناسب برای افزایش میزان آب قابل استفاده در واحد سطح مناطق خشک و کم آب بوده که در این مقاله سعی شده است روش های مختلف استحصال آب باران را بر محوریت تاثیر آنها بر خاک، پوشش گیاهی و مسائل زیست محیطی بررسی کرده و از میان آنها بهترین، سریع ترین و کم هزینه ترین راه را انتخاب کرده و مزایا و معایب آن را بیان کنیم.

استحصال آب، گیاهان، بارندگی، گرد و غبار، خشکسالی، رواناب