شهریار برقی - کارشناسی ارشد علوم سیاسی
حمید سرمدی - دانشجوی دکتری علوم سیاسی دانشگاه علوم تحقیقات تهران و عضو شورای شهر عجبشیر
سعید رادمرد - عضو هیئت علمی گروه حقوق دانشگاه پیام نورایران
محمد احمدزاده - دانشجوی دکتری مدیریت منابع انسانی
علی اکبر شهناز - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه تبریز

یکی از مهم ترین دغدغه های مدیران و برنامه ریزان شهر دست یابی به توسعه پایدار شهری است. به توجه به رشد شدید شهرنشینی، تقاضا برای کالاها و خدمات در شهرها از افزایش قابل ملاحظه ای برخوردار است و در این راستا تامین نیازهای شهروندان خود مستلزم وجود منابع مالی کافی است. اما نکته حائز اهمیت در بحث و اصلاح منابع مالی شهرداری ها، پایداری منابع درآمدی است، به طوری که این درآمدها باید علاوه بر داشتن قابلیت اتکاء واستمرارپذیری، تهدیدی برای توسعه پایدار شهری نیز نباشند. در این مقاله ابتدا پس از ارائه علل عدم توانایی شهرداری ها در عرضه خدمات عمومی شهری، به مفاهیم توسعه پایدار شهری و درآمدهای پرداخته شده و سپس منابع درآمدی شهرداری ها از نقطه نظر پایداری مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج تحلیل حاکی از این است که بخش عمده ای از درآمدهای حاصله توسط شهرداری های کشور، با مفاهیم پایداری و مطلوب بودن همخوان نیستند و عمدتا از منابع ناپایدار کسب می شوند . در حالی که منابع پایدار همچون عوارض نوسازی، مالیات بر زمین و مستغلات و درآمدهای حاصله از فروش خدمات به طور نسبی مغفول مانده اند. تمرکز بر درآمدهای افزایش داده اند. این امر می تواند در بلندمدت اتکاء شهرداری ها به درآمدهای ناپایدار را نهادینه نمایند. که در اینصورت دستیابی به توسعه پایدار شهری را ناممکن می سازد. لذا ضروری است به منظور برخورداری از درامدهای پایدار ابتدا ماهیت و نحوه شکل گیری اقلام درآمدی تعریف وسپس آنها را با ملاک های پایداری سنجید. سلامت روحی و جسمی شهروندان و حفظ کیفیت محیط شهری وتوسعه زیر ساخت ها برای ایجاد و ارائه خدمات به شهروندان در بلندمدت نیاز به برنامه ریزی صحیح ودقیق تر در جهت کاهش وابستگی به درآمدهای ناپایدار و حرکت به سوی اتکاء به درآمدهای پایدار دارد.

شهرداری، دولت مرکزی، توسعه پایدار شهری، تامین منابع مالی، درآمد پایدار