پیوستگی امنیتی و بحران گریزی در روابط ایران و ترکیه

روابط ایران و ترکیه در دهه های اخیر در مجموع روبه گسترش، اما در مقاطعی تحت تاثیر اختلافات دوکشور سرد وغیردوستانه بوده است. این نوسان ها باعث شکل گیری تببین های متفاوتی از روابط این دو کشور در بین پژوهشگران سیاستخارجی و روابط بین الملل شده است. هدف این مقاله بررسی و تبیین پایایی روابط دو کشور علی رغم بروز اختلاف میانآنها است. به عبارت دیگر پرسش اصلی این است که چرا ایران و ترکیه در دهه های اخیر علی رغم اختلافات بنیادی دچارتنش طولانی مدت با یکدیگر نشده و همواره به تنش زدایی و همکاری روی آورده اند در پاسخ، این فرضیه طرح شدهاست: پیوستگی فرایندهای امنیت زا و امنیت زدایی که بر ایران و ترکیه تاثیر می گذارند باعث شده که دو کشور از بحرانیشدن اختلافات میان خود جلوگیری نمایید و به همکاری روی آورند. برای بررسی این فرضیه از نظریه مجموعه امنیتیمنطقه ای استفاده شد و شش عنصر مجاورت جغرافیایی، الگوی دوستی و دشمنی، وجود دو بازیگر موثر، استقلال نسبی،وابستگی متقابل امنیتی، روابط فرهنگی- تمدنی و روابط اقتصادی در مناسبات ایران و ترکیه مورد سنجش قرار گرفت.روش مورد استفاده در مقاله، روش تبیینی است. یافته های مقاله نشان می دهد که علت جلوگیری از تنش های شدید و گسترش روابط دو کشور، به ویژه در زمینه های اقتصادی قرارداشتن آنها در یک مجموعه امنیتی بوده است.

Keywords:

ایران , ترکیه , مجموعه امنیتی منطقه ای , مجاورت جغرافیایی , وابستگی متقابل امنیتی