علیرضا سمیعی اصفهانی - دانشیار گروه علوم سیاسی دانشگاه یاسوج
ایمان شریف یلمه - دانش آموخته کارشناسی ارشد علوم سیاسی

در اواخر سال 2010 میلادی، موجی از اعتراضات و خیزش های مردمی، کشور تونس را دربر گرفت و پس از سرنگونیرژیم اقتدارگرای بن علی، این کشور به طلایه دار انقلاب های عربی مشهور گشت. اکنون پس از گذشت 6 سال از شورش هایعربی، به نظر می رسد تونس به بهترین و احتمالا تنها امید کامل کردن فرایند گذار از اقتدارگرایی به شکل مورد سالارانه ای ازحکومت تبدیل شده باشد؛ بنابراین پرسش نوشتار حاضر این است که نوع و شیوه گذارسیاسی کشورتونس تا چه حد امکانشکل گیری الگوی حکمرانی خوب را در این کشور فراهم آورده و چه تاثیری بر پایداری این الگو در این کشور خواهدداشت جهت پاسخ گویی به این پرسش، تلاش می گردد ضمن تلفیق مبانی نظری گذارهای دموکراتیک با حکمرانی خوب واستخراج مدل تحلیلی منتج از این مبانی نظری؛ به تبیین ریشه ها، روندها و به ویژه پیامدهای سیاسی این موضوع پرداخته شود.یافته های پژوهش نشان می دهد که کشور تونس در مقایسه با سایر کشورهای درگیر انقلاب های عربی، به علت برخورداری ازطبقه متوسط پویا و بادوام، جامعه مدنی نسبت قوام یافته و متکثر، ارتش کوچک و حرفه ای، تجانس قومی و مذهبی، انسجام وهمبستگی جناح های مختلف، تعهد یکسان رهبران سکولار و اسلام گرا به فرایند گذار موفقی را به سوی دموکراسی تجربه کند و از این رو راه ونگرش مساعد و مثبت غرب نسبت به این انقلاب، توانسته است گذار موفقی را به سوی دموکراسی تجربه کند و ازاین رو راههمواری را در زمینه شکل گیری و پایداری حکمرانی خوب پیش رو دارد، اگرچه تحقق کامل این امر نیاز به گذشت زمان دارد.

رژیم های اقتدارگرا، انقلاب های عربی، گذار سیاسی، حکمرانی خوب، تونس پساانقلابی