گزارش موردی از تاثیر فیزیوتراپی بر اختلالات مفصل گیجگاهی فکی به دنبال شکستگی سمفیزیس استخوان مندیبل

سابقه: اختلال در مفصل گیجگاهی فکی (TMJ: Temporomandibular Joint) به دنبال شکستگیاستخوان مندیبل می تواند موجب محدودیت حرکتی دهان به ویژه در بازشدن، آتروفی عضلات و درد شود.در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر روش های موبیلیزاسیون دستی همراه با سایرمدالیتی های فیزیوتراپی بر بهبود عملکرد مفصل TM در یک بیمار با شکستگی سمفیزیس استخوانمندیبل انجام شد.معرفی بیمار: بیمار دختری 16 ساله بود که با محدودیت حرکتی و درد شدید در ناحیه فک که موجبناتوانی بیمار در بازکردن دهان شده بود به کلینیک فیزیوتراپی بیمارستان بعثت دانشگاه علوم پزشکیهمدان مراجعه نموده بود. بیمار یک ماه قبل در اثر شکستگی در ناحیه سمفیزیس استخوان مندیبل تحتجراحی باز برای جااندازی و ثابت کردن محل شکستگی قرار گرفته بود. شدت درد بیمار توسط VAS(Visual Analog Scale) و حداکثر بازشدن دهان از طریق اندازه گیری فاصله بین لبه دندانه ای پیشینمرکزی در فک بالا و پایین با استفاده از خط کش و بر حسب میلی متر اندازه گیری شد. سپس، پنج جلسهدرمان فیزیوتراپی به صورت یک روز در میان شامل: Transcutaneous Electrical Nerve Stimulation) TENS) اولتراسوند، کیسه گرما و روش های موبیلیزاسیون دستی میتلند (Maitland) برای هر دو مفصل TM انجام شد. پس از پنج جلسه فیزیوتراپی، درد بیمار به طور قابل توجهی کاهش یافت و حداکثر بازشدن دهان نیز بهبود یافت.نتیجه گیری: مداخلات درمانی فیزیوتراپی شامل مدالیتی های فیزیکی همراه با روش های موبیلیزاسیون دستیمی توانند یک روش موثر در درمان اختلالات مفصل TM پس از شکستگی های استخوان مندیبل باشند وموجب بهبود سریعتر عملکرد این مفصل شوند.

Keywords:

اختلالات مفصل گیجگاهی فکی , درمان های دستی , مدالیتی های فیزیوتراپی