ارزیابی قابلیت پیاده مداری فضاهای شهری با رویکرد نوشهرگرایی (نمونه موردی: محله کیانپارس در شهر اهواز)

در سالهای اخیر رویکردهای نوین شهرسازی و برنامه ریزی شهری در جهان، رهیافت و نگرش های انسانمحوری و پیاده محوری را به جای الگوهای تکنوکراتیک و ماشین محور هدف قرار داده است. یکی از اینرویکردها، نوشهرگرایی می باشد که در بسیاری از اصول و جنبه ها، همبستگی و قرابت خاصی با رهیافتهای پیاده محور دارد و در بسیاری از معیارها و شاخص ها اشتراکات زیادی با هم دارند. پژوهش حاضر که بهمنظور ارزیابی قابلیت پیاده مداری محله کیانپارس اهواز با رویکرد نوشهرگرایی صورت گرفته، با وام گیریاز مبانی نظری مطالعات پیشین، 32 شاخص پیاده مداری مستخرج از رویکرد نوشهرگرایی را با استفاده ازروش پیمایشی مورد ارزیابی و تحلیل قرار داده است. نتایج پژوهش حاکی از آن است که محله کیانپارس ازمجموع 32 شاخص مورد بررسی، تنها در 5 شاخص از نظر قابلیت پیاده مداری مناسب و واجد شرایطتشخیص داده شده است و در بقیه شاخص ها فاقد قابلیت مناسب برای پیاده روی می باشد و درمجموع الگویماشین محوری بر این محله حکمفرما است. در پایان راهکارهایی برای افزایش قابلیت پیاده مداری این محلهو تغییر رویکرد ماشین محوری ان به سمت رهیافت پیاده محوری ارایه شده است.

Keywords:

پیاده مداری , نوشهرگرایی , فضای شهری , فرهنگ پیاده روی , اهواز , کیانپارس