تحلیلی بر نابرابری های فضایی توسعه ناحیه ای در ایران با رویکرد عدالت فضایی (نمونه مطالعاتی: استان اصفهان)

برنامه ریزی منطقه ای باهدف توسعه و کاهش نابرابری ها از موضوعات مهم در کشورهای درحال توسعهمحسوب می شود، لازمه ی برنامه ریزی منطقه ای، شناسایی جایگاه مناطق نسبت به یکدیگر ازلحاظ توسعهاست. کاهش نابرابری ها در بهرهمندی از منابع، دست آوردها و امکانات جامعه یکی از مهمترین معیارهایتوسعه به شمار می آید. با توجه به این موارد، هدف از این مقاله، تحلیلی بر نابرابری های فضایی توسعهناحیه ای در ایران با تاکید بر شهرستان های استان اصفهان می باشد. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و روشجمع آوری اطلاعات کتابخانه ای و اسنادی می باشد. برای تحلیل نابرابری های فضایی توسعه ناحیه ای درشهرستانهای استان اصفهان، از مدل های تصمیم گیری چند معیاره SAW و VIKOR استفاده شده است. در این راستا برای تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزار EXCEL و برای ترسیم نقشه های مورد نظر از نرم افزار ARC GIS استفاده شده است. نتایج ترکیبی حاصل از هر دو مدل نشان از عدم تعادل و وجود نابرابری منطقه ای در استان اصفهان می دهد. به گونه ای که شهرستان های مبارکه، نطنز، نایین، اردستان،خوانسار و کاشان کاملا برخوردار، شهرستان های خور و بیابانک، شاهین شهر، شهر رضا، گلپایگان،فریدون شهر و نجف آباد برخوردار، شهرستان های دهاقان، اصفهان، آران و بیدگل، سمیرم، فریدن و تیرانو کرون نسبتا برخوردار و شهرستان های چادگان، برخوار، خمینی شهر، لنجان و فلاورجان شهرستان هایمحروم استان هستند.

Keywords:

نابرابری های فضایی , توسعه یافتگی , عدالت فضایی , استان اصفهان