قانون بیمه شخص ثالث و ضندوق تامین خسارت های بدنی

قوانین هم سرنوشتی شبیه انسان ها دارند. گاهی از شهرتی ناحق و اقبالی نابجا برخوردارند و برخی جای شایسته خود را نمی یابند و آگاهانه و یا ناآگاهانه مورد بی مهری و کم اعتنایی قرار می گیرند. از آن جمله قانون بیمه اجباری مسیولیت مدنی دارندگان وسایل نقلیه موتوری زمینی در مقابل اشخاص ثالث که باختصار قانون شخص ثالث اجباری نام گرفته و مهمتر از آن صندوق تامین خسارت های بدنی که جزء لاینفک و مکمل آنست. باستثنای چند قانون بنیادی و زیربنایی، این قانون یکی از قوانین حمایتی است که کلیه آحاد و افراد کشور را بدون استثناء شامل می گردد. بعنوان مثال اگر قانون بیمه های اجتماعی گروه معینی از افراد را که کارکنان و کارگران موسسات صمنعتی و کارگاه های متوسط را شامل می گردد یا قانون بازنشستگی که کارکنان دولت را در بر میگیرد، ذاین قانون تک تک افراد ملت را از بزرگ و کوچک، زن و مرد، چیاده و سواره را زیر چتر حمایتی در مقابل خسارات و ضایعات ناشی از حوادث نقلیه زمینی قرار می دهد. کافی است که کسی کارگر نباشد تا از مزایای بیمه های اجتماعی کارگران برخوردار نشود یا کارمند دولت نباشد تا مقررات بازنشستگی شامل حالش نگردد، اما بر عکس اگر از یک وسیله نقلیه موتوری زمینی زیان و خسارتی ببیند در چهارچوب این قانون خسارت یا زیانش بدون جبران نمی ماند. بدیهی است هیچ قانون حایتی نه می تواند همه خواست ها را برآورد و نه چنین ادعایی دارد. این امر دلایل متعدد فنی، اخلاقی و حتی اقتصادی و اجتماعی دارد که پرداختن با آنها در این مقاله میسر نیست، تنها حداقلی را فراهم می کند که بدون شخص در معرض نابودی قرار می گیرد.