احمد بهار

قبل از انقلاب صنعتی و تحولات عصر حاضر وضع بهداشت در همه جوامع بشری تقریبا یکسان و بر اصول مشابهی قرار داشت زیرا: الف- دانش پزشکی مراحل ابتدایی خود را طی می کرد و از همان اصول مقدماتی پیروی می کرد. ب- امکانات سازمانی و مالی برای پیشبرد بهداشت و ایجاد تاسیسات خدمات درمانی موجود نبود. بعد از انقلاب صنعتی تحقیقات علمی بشر در همه زمینه ها خاصه در امر بهداشت و درمان پیشرفت خارق العاده کرده و در شرایط بهداشتی جدیدی پی ریزی شد و اوضاع سابق دگرگون گشت و با بسط و گسترش فعالیت های بهداشتی، درمان بیماری های واگیر بوسیله انجام کمک های طبی و دارویی انجام گرفت و باعث کاهش مرگ و میر شد. ولی با وجود همه این ترقیات فقر اقتصادی در بعضی از جوامع مانع آن شد تا مردم آن کشورها بتوانند از مزایای این پیشرفت های همه جانبه از درمان خود و خانواده بهره مند شوند. کشورهای توسعه یافته که دارای امکانات بیشتر بودند برای حمایت انسانها در مقابل امراض گوناگون چه از لحاظ پیشگیری و چه از لحاظ درمانی تدارک یک سلسله مقرات و قوانین و نظاماتی را بوجود آوردند تا بوسیله آن بتوانند با خطراتی که نهایتا امور معاشی و زندگی افراد را مختل می کند مبارزه کنند زیرا بیشتر معتقد بودند که هر کس عضو اجتماع حق تامین اجتماعی دارد. مجموع این مققرات و قوانین امروزه در چهارچوب بیمه اجتماعی ارایه می شود که در راه ایجاد رفاه عمومی و برای همگان بکار گرفته شده است. بطوریکه امروزه در اکثر کشورهای جهان اجرای آن امری اجباری بوده و بحد کمال انجام می گیرد و از این راه هر گونه زیان مالی و یا جانی را که در نتیجه حوادث و یا بیماری، به مردم وارد شود، جبران می نمایند.