فرهاد خرمی

در هر معامله بین المللی تجاری که پرداخت پس از تحویل کالا یا ارایه خدمت صورت می گیرد مثل آن است که از طریق صادر کننده ( یا بانک وی) به وارد کننده ( یا بانک وی) اعتبار صادرات اهدا می شود. در اهدای چنین اعتباراتی پیوسته این ریسک وجود دارد که وارد کننده به علل گوناگون اقتصادی و سیاسی نتواند مبلغ کالا یا خدمت را به صادر کننده بپردازد. از این رو نحوه تخصیص ریسک های مستتر در تسویه حساب ها در تجارت بین الملل، هم از نظر کشور صادر کننده و هم از دید کشور وارد کننده موضوع حایز اهمیتی در تدوین و اجرای سیاست های بازرگانی است. غرض از ارایه این مقاله آن است که اجمالا به بحث درباره موضوع بسیار با اهمیت کارایی پرداخت یارانه به موسسات تضمین و بیمه اعتبار صادرات پرداخته شود. در این خصوص با مدد از ادبیات اقتصاد بیمه و نوشتار سیاست های تجاری استراتژیک از ادبیات اقتصادی تجارت بین الملل نتیجه گیری خواهد شد که بر خلاف باور مرسوم، پشتوانه ای قوی برای حمایت از صادرات غیر نفتی از طریق پرداخت یارانه به موسسات مزبور وجود ندارد.