بررسی و مطالعه تحول در نظام مدیریتی باتوجه به نقش میانجی آیتم های موثر بر سرمایه اجتماعی و میزان تاثیرگذاری آنها

پیدایش و توسعه کشاورزی در جهان باستان، وابستگی و پیوند مستقیم با آبیاری و روش های آن داشته است. آنچه مسلم می باشد اینکه بهره برداری از آب های زیرزمینی از طریق کندن چاه و به دنبال آن حفر قنات – که از ابتکارهای کاملا ایرانی است – یکی از گام های نخستین در راه آب یابی به طریق مصنوعی و با دخالت بشر به شمار می رود . نیاز مبرم به آب برای کشاورزی موجب گردید که روش های مختلفی برای دست یابی به آب و رساندن آن به زمین های کشاورزی ابداع گردد. یکی از روش هایی که بدین منظور مورد استفاده قرار گرفت ساخت سد بوده است. البته نمی توان گفت که ایرانیان اولین قومی بودند که به منظور جمع آوری، ذخیره و بهره برداری بهینه از آب رودخانه به ساخت سدها روی آوردند، اما ابا این وجود سد سازی در ایران باستان به کمال رسید و در دوره های بعد از اسلام نیز این فن نه تنها رو به افول نهاد که شکوفا گردید. مصالحی که در سدسازی از آنها در طول دوره های مختلف تاریخی استفاده شده است عبارت بودند از سنگ، آجر، ملات آهک وساروجاین سدها به دسته های مختلفی از جمله سد های قوسی ، وزنی ، سدهای پشت بنددار، برج های آبگیر، کانال های انتقال آب، مهار سیلاب ها تقسیم می شدند. در این تحقیق ما در پی آن هستیم تا تاریخچه ی سد سازی در ایران از دوره ی باستان تا دوره ی صفویه از لحاظ تعداد سد ها ، ویژگی ها و مکان آنها مورد بررسی قرار دهیم تا به هدف اصلی این پژوهش که بررسی پیشینه ی سد سازی در ایران است نائل شویم. روش جمع آوری اطلاعات به صورت کتابخانه ایی و شیوه ی بیان نیز به صورت توصیفی -تحلیلی می باشد.

Keywords:

سد , ایران باستان , صفویه. کانال های انتقال آب , برج های آبگیر.